De uitdaging van de maand mei in een facebook groep: schrijf een blog over dankbaar zijn, ondanks alles. Het onderwerp triggerde mij enorm. (#bloghop. https://gloriaenkyrie.wordpress.com/2015/05/03/dankbaar-ondanks-alles-bloghop-mei/ )
Dankbaar zijn. “In voorspoed dankbaar, in tegenspoed geduldig”. Op catechisatie leek het mij destijds het moeilijkst om in tegenspoed geduldig te zijn.
Afgelopen week was ik echt niet dankbaar! Vorige week werden we opgeschrikt dat een van onze schoondochters in het ziekenhuis opgenomen was, omdat ze een bijzonder laag Hb had. De waarschijnlijke oorzaak was een auto-immuun reactie. Een moeder in het ziekenhuis. Dat levert praktische problemen op. Problemen die gelukkig snel opgelost werden.
Iets minder snel verdween de spanning. Ik zat (nu) helemaal aan mijn phone gekluisterd. Kwam er een appje? En wat was dat dan? Het Hb was zó laag dat ik veel visioenen en ook flashbacks had. Flashbacks naar mijn tijd als verpleegkundige op de IC. Organen die inklapten en niet meer deden wat ze moesten doen, ten gevolge van een heel laag Hb. Tja, op een IC zie je alleen dat wat er allemaal mis kan gaan, en niet wat er goed gaat.
Nu, een week later, kon schoondochter ontslagen worden uit het ziekenhuis. Geen medische noodzaak meer voor ziekenhuisopname. Dan mag/ moet je naar huis. Gelukkig kan ze nog een paar dagen bijkomen bij haar ouders. Daar is haar dochtertje ook te logeren. De zoons zijn thuis, of op school. Gisteren was mijn “oppasdag”, en ik kon merken dat een ieder niet in het normale doen is. Je moeder in het ziekenhuis, of nu dan, niet thuis maar ergens anders, dat is niet echt fijn. Hoeveel fijne mensen er ook om hen heen staan.
Ben ik dankbaar? Ja, voor de zorg die er in dit land is. Medische zorg. Er is goed gekeken naar wat er aan de hand was, er is goed gehandeld. Na ontslag volgen nog controles, om te checken of het Hb blijft stijgen, wat de bedoeling is. Zodat de vermoeidheid kan verdwijnen. Vermoeidheid die nu nog deprimerend is.
Ik ben dankbaar dat leven gespaard is. Dankbaar voor alle mensen die meehielpen en meedachten met M&M en kinderen.
Ben ik dankbaar naar God toe? Met de gedachte dat Hij het leven en de weg van het leven bepaalt. Ik vind het zo verschrikkelijk moeilijk te begrijpen, of te bedenken waarom dingen gebeuren. Ik schrijf het aarzelend, alsof ik vind dat God mij soort van verantwoording schuldig is. Wat onzin is, en toch zou ik zo graag wel willen weten wat de zin van deze ziekte is, een ziekte in een gezin waar het nog niet vaak echt rustig is geweest. Wat wil God ons leren? Of is het “domme pech?”.
Ik zoek het maar weer bij Job, dat verhaal blijft me boeien en bezighouden. Hij klaagt God aan, vervloekt zijn geboortedag, vervloekt als het ware zijn leven. En toch staat in hoofdstuk twee vers tien: “Job maakte veel ellende mee, maar toch zei hij niets slechts over God”. (bijbel in gewone taal)
In hoofdstuk 36 is een van de vrienden aan het woord tegen Job: Elihu. Hij zegt tegen Job:
“Job, vergeet niet om God in een lied te danken, zoals mensen dat al zolang gedaan hebben.
Alle mensen zien wat God doet, maar ze zien het alleen van heel ver weg”.
Toch weer dat danken…