In het Nederlands Dagblad staan of stonden regelmatig auto-biografiën. Iemand liet zien in welke auto’s hij/ zij gereden had en een deskundige leverde er commentaar op. Om aan die rubriek mee te doen gaat me te ver, maar ik vind het wel leuk om zelf een en ander te vertellen over de auto’s die wij hadden.
Wel, in het begin van ons huwelijk waren we vol idealen. Wij hoefden geen auto. Niet goed voor het milieu. We hebben het dan over eind zeventiger jaren. Dat hebben we volgehouden tot het eerste kind geboren werd. We kochten een deux chevaux (2CV), beter bekend als lelijke eend. Eentje die wel 75,- (gulden) kostte. Nooit in gereden, we dachten dat ie wel te repareren was. Om die auto weer kwijt te raken, parkeerden we hem langdurig op een braakliggend stuk grond in de stad. Er werden later flats op gebouwd.
De volgende auto was weer een lelijke eend, deze keer rijdende in bestelauto uitvoering. Ik haakte een mooi gordijntje, we plakten plakletters op de buitenkant: “BEUN & HAAS BV”. Zo scheurden we het land door. Met nadruk op scheuren, we deden weleens een poging tot andere auto’s inhalen, een tot mislukking gedoemd experiment. We reden er een paar jaar in, of beter, allernaaste reed erin, ik had toen nog geen rijbewijs. Dat haalde ik een paar jaar later. Ik durfde niet in die eend te rijden, we zochten een andere auto.
In die tijd kreeg allernaaste een andere baan, en een van zijn nieuwe collega’s was geheel en al een Saab gek. Hij handelde er in, en zo stond onze eerste Saab voor de deur. Weliswaar een oud exemplaar, dat was ook precies de lol van deze auto’s. Zo dachten wij in het begin. Het was een tijdperk van veel bezig zijn met de auto. Motor eruit halen, reviseren, er weer in zetten. Na een Saab 96 volgde een 95, omdat die wat ruimer was en we inmiddels meer kinderen hadden. Oude auto’s, waar geen achtergordels inzaten, waar de kinderen gewoon inzaten. Ik stond er niet heel bij stil, het gebeurde gewoon.
We hadden een witte, die heel wat ritjes naar Utrecht heeft gemaakt, in de tijd dat vogel nr. 3 net geboren was en weken in het Wilhelminakinderziekenhuis lag.
Na de witte hadden we nog een tijdje deze gele. Ooit gingen we ermee op vakantie. Het werd een van de minst geslaagde vakanties ooit. We hadden twee (van de drie) kinderen bij ons, hadden ergens een caravan gehuurd. De jongens konden ’s avonds niet in slaap komen, ze waren tot een uur of tien bezig met van alles. ’s Morgens vroeg werden we bijtijds gewekt door de heren. Gingen we overdag op pad met hen, dan sliepen ze in no time. ’s Avonds voelden zij zich nog top fit en begonen weer. Onze kinderen houden van structuur, maakt niet uit welke.
De gele Saab was niet zo goed meer en het volgende exemplaar verscheen op de stoep. Of in de garage van schoonouders, beter gezegd. Deze Saab is werkelijk geheel uit elkaar gehaald en weer in elkaar gezet. Allernaaste heeft meer geduld dan ik heb.
Het jaar 1993 leek feestelijk te beginnen, in ieder geval wat betreft de auto. We kregen een geweldige nieuwjaarskaart:
Het jaar 1993 werd uiteindelijk een mega zwaar jaar. Onze derde vogel werd ernstig ziek en we leefden weken/ maanden in spanning. Uiteindelijk mocht hij overleven en zijn leven weer oppakken.
We reden een aantal jaren in onze rode Saab. Een erg oude auto, bouwjaar 1974. Niet bepaald goed voor het milieu, wel voor de portemonnee, immers belastingvrij. Ik vond het niet een heel prettige auto om in te rijden. Hij reed zeer zwaar, had stuurversnelling
Ineens had ik het: ik werd echt verliefd op een andere rode auto: een Suzuki Swift. Toen ik hem kocht was ie ook niet bepaald nieuw meer, maar wat was ik er blij mee. Dit is ongeveer in 2001.
De laatste auto waar mijn vader in gereden heeft, was een Fiat Punto. Een automaat. Dat ging nog redelijk, tot ook dat niet meer mogelijk was. (mijn vader had de ziekte van Alzheimer, hij is in 2004 overleden). Mijn moeder reed geen auto meer, de Punto stond in de garage, en er gebeurde niets mee. Uiteindelijk heb ik hem van mijn moeder overgenomen, en zo bleef de auto in de familie. Er lag een keurig geplastificeerd kaartje in, waar op stond hoe je moest starten, en hoe de auto in de achteruit moest.
Ik heb nog een a
antal jaren in de Punto gereden. Twee zonen waren erg blij met mijn Swiftje. Op enig moment kreeg ik een baan waarvoor ik veel moest rijden, dat was de reden dat we toch een andere auto kochten.
en intussen was de Saab ook nog twee keer als trouwauto gebruikt.
Na de Punto kochten we een Mitsubishi Spacestar. Oudste kleinzoon wordt niet moe mij er op te wijzen dat dit de lelijkste auto ever is. Dat mag hij doen, mooi is hij ook niet, maar wel super degelijk. Gisteren werd ik zwaar teleurgesteld: ik stond midden op de singel stil en kon niet meer voor of achteruit. De garage gebeld en in no time werden onze auto en ik opgehaald. Ik kreeg een leenauto mee. Ik voelde me in de steek gelaten door onze Spacestar. We besloten de relatie te stoppen en kochten vandaag een andere auto. Een grijze Mitsubishi.