Vanaf dat ik achttien jaar was heb ik een abonnement op dezelfde krant. Heette die destijds nog “Gereformeerd Gezinsblad”, nu is de naam “Nederlands Dagblad”.
Een krant die inmiddels meetelt in de vaart der volkeren, regelmatig wordt in het radioprogramma “Met het oog op morgen” uit deze krant geciteerd. Ik ben een fervente krantenlezer, volgens overlevering lag ik als kind al op de grond om van alles en nog wat te lezen. Wat ik allemaal las weet ik niet exact meer. Wel weet ik dat ik de synodeverslagen spelde, al snapte ik er niets van. Destijds waren dat nog een soort van letterlijke verslagen. Ouderling zus zei dit, dominee zo vond daar wat van. Nu zijn de beschrijvingen van synodes heel wat beknopter. Gister zat ik een deel van een synodeverslag op de site ven het Reformatorisch Dagblad te lezen, daar werden de sprekers wel bij name genoemd. Het was gisteren een belangrijke vergadering, immers een eerste bespreking over de vraag of vrouwen binnen de GKv toegelaten kunnen/ mogen worden tot alle ambten.
Maar daar wil ik het nu niet over hebben. Tot drie keer toe zag ik in de afgelopen week bijzondere verhalen in het ND. Dat wilde ik vertellen. Op dinsdag stond er iets in over collegevorming in Culemborg. Voor het eerst mag de Christen Unie daar een wethouder ‘leveren’. Er was al een geschikte kandidaat gevonden. Een mevrouw die politicologie gestudeerd heeft, en waarschijnlijk de post jeugdzorg en volksgezondheid gaat krijgen. Niet dat ze daar al veel over weet, maar een paar weken inlezen moest de leemte in haar kennis opvullen.
Daarna las ik een ingezonden stuk, over de vrouw in het ambt. Zo kom ik toch weer bij mijn inleiding terecht. Het was een kort ingezonden. Vrouw en ambt, gevolgd door een aantal bijbelteksten. Met als conclusie: Gods woord is onze basis.
Gisteren stond er in de altijd lezenswaardige Gulliver (bijlage over kunst, cultuur, boeken, film), een artikel/ gespreksverslag over Alzheimer. Biografie van een ziekte, geschreven door Koos Neuvel. Hij geeft aan dat er in de maatschappij veel angst is voor het syndroom van Alzheimer. Er zijn mensen die zeggen dat zij liever dood dan dement zouden zijn. De schrijver vertelt over zijn moeder die de ziekte ook heeft (mede de aanleiding om dit boek te schrijven), zijn moeder bleef lang een blije vrouw, die van het leven leek te genieten. Nu woont ze in een verpleeghuis en heeft het idee in een hotel te wonen.
Zo maar drie artikelen in één week, die me bijzonder verbazen. Niet omdat ze in de krant staan, wel verbaas ik me over de strekking. De mevrouw die nog graag wethouder wil worden over een terrein waar ze niet erg inside is. Jammer, gemiste kans, juist nu er zoveel veranderingen op stapel staan. Hoe kun je aansturen als je het terrein niet kent? Een opeenstapeling bijbelteksten, zonder enige context als “bewijs”, voor wat eigenlijk? En omdat jouw eigen moeder niet lijdt aan Alzheimer, zou het allemaal wel meevallen?
Tja, de krant is hierbij de boodschapper, niet de auteur van het nieuws. Ik blijf toch maar blij met mijn krant!