Het is weer stil in huis, rust regeert. Het blijft nog even wennen, die stilte en rust. Afgelopen weekend waren we met ons hele gezin een weekend weg. Nog een verlate viering van een huwelijksjubileum. We zaten met z’n allen, (inmiddels 13 personen) in een huis. Heel spannend, hoe zou dat gaan? Drie dagen samen?
Vrijdagmiddag kwam de een na de ander aanrijden. De auto vol geladen. Spaarzaam met bagage, dat zijn we niet. Hebben we een auto tot onze beschikking, dan moet die vol. Zo hebben wij ook altijd veel eten en drinken nodig, daar zorgden we dan ook voor. Vrijdagavond keken we gezamenlijk tv. The Voice. Zaterdagochtend volgde een fotoshoot.
Met veel plezier stonden we model. In alle mogelijke combinaties. Ik ben benieuwd naar het resultaat. Ik denk dat ik niet de enige ben…De rest van de dag waren we heerlijk aan het “rommelen”. Beetje lezen, beetje slapen, beetje wandelen, beetje met de kinderen spelen. Zoiets dus!
Zaterdagavond deden we een rondje “kaarten op tafel” met de volwassenen. Iedere keer weer vind ik het bijzonder om te merken dat een gesprek zo makkelijk op gang komt, aan de hand van de vragen van dit “spel”. Wat deze keer eveneens bijzonder was, wie welke vragen te beantwoorden kreeg. Het leek erop dat een ieder de vragen kreeg die nu actueel zijn in zijn of haar leven! Toeval bestaat niet, zelfs bij kaarten op tafel. 
Zo ging de tijd voorbij, of liever gezegd, vloog voorbij. Zondag gingen we naar de kerk. Nu we toch in de buurt waren, leek het ons een goed plan om naar de VEZ te gaan. Dat deden we dus, een deel van het gezelschap. Ik was niet eerder in zo’n grote dienst. We verbaasden ons over de organisatie van het geheel. Al die parkeerwachters die ons naar een plek leidden. (en die wat mopperig zeiden dat we de volgende keer binnen de lijnen moesten lopen.) De dienst ging over de val van Jericho. Vond ik er wat van? Uiteraard! Nog even laten bezinken denk ik. ’s Middags ging een aantal van ons naar deze kerk.
Een weekend gaat snel voorbij, merkten we. Maandagochtend was het alweer inpakken. Een ieder mocht weer naar de eigen plek gaan. Een laatste keer koffiedrinken en de laatste stukken taart verdelen, de laatste broodjes verdelen. Ach ja, we hadden toch veel te veel boodschappen ingeslagen…
Aan het einde van het weekend mochten en konden we God danken voor deze mooie dagen. Dat is wat ik zo bijzonder vind en waar we zo dankbaar voor zijn, dat we in liefde met elkaar om kunnen en mogen gaan, en dat we elkaar kunnen vinden in onze gezamenlijke liefde voor God.