Jongste zus en ik vonden het weer eens tijd worden een dagje te treinen, te kletsen, en wie weet, ook nog te shoppen. De NS was zo vriendelijk mij weer een dag “vrij reizen” te gunnen, dat is altijd prettig. (oftewel, hoe houd je jezelf voor de gek… die vrij reizen dagen betaal je uiteraard wel)

Afgelopen dinsdag reisden we af naar den Haag. We wilden (ik wilde) een voor de herkansing van het reuzenrad op de pier. Vorig jaar hadden oudste kleinzoon en ik al eens een poging gedaan.

 

Wie weet zou het nu wel lukken. Het was dinsdag veel kouder dan de dagen ervoor, en het waaide wat. Gelukkig niet zo hard als de vorige keer, dus we mochten instappen. In traag tempo draaide de molen rond. Vier rondjes later stonden we weer stil en mochten we uitstappen. Was het eng? Ik vond van niet, en zusje de eerste ronde wel en later niet meer. We vroegen ons af waarom dit eng was. De gedachte was dat je als mens, geen enkele invloed hebt op dit gebeuren. Je moet je overgeven.


Bijna ieder mens vindt loslaten, overgeven moeilijk. Het eeuwige “ikke self doen”, zit er al jong in en blijft toch best lang hangen. Als je in zo’n cabine zit, ben je overgeleverd aan?? Geen idee eigenlijk. Dat begint natuurlijk al met het maken van zo’n ding, het moet wel stevig geconstrueerd zijn. En als je in de cabine zit, wordt die dichtgedaan door de dienstdoende werker. Dat was iemand die druk bezig was met het slijpen van iets. Iedere keer als we weer beneden waren zagen we hem druk bezig, en hoorden het geslijp. Hij keek niet op of om. Gelukkig had hij ons nog wel op de noodknop gewezen, die in het plafond van ons onderkomen zat. (hmm en dan denk ik altijd: wat gebeurt er als je die knop (onnodig) gebruikt? Toch maar niet uitgeprobeerd.

Na vier rondjes draaien stonden we weer op de grond. Een leuke ervaring rijker. Het was druilerig en somber weer, daardoor konden we niet heel ver zien. Op het strand was het erg rustig. Nadat we nog een kop koffie gedronken hadden, besloten we terug te lopen naar het centrum. Daar ontdekten we mooie zandsculpturen. Wat een kunstwerken! (het is het wereldkampioenschap zandsculpturen maken, dit in het kader van 200 jaar badplaats Scheveningen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na een heerlijke en gezellige maaltijd zochten we onze treinen op en reisden naar huis. Het was een goede dag.

Enne…. voorlopig staan er geen nieuwe uitstapjes gepland en wordt er gewoon gewerkt.