Vannacht werd ik wakker van mijn gepieker. Ik lag me af te vragen hoe ik mijn haakwerk tot één geheel zou kunnen krijgen. Voor het eerst in mijn leven ben ik bezig een pop (olifant) te haken. Losse stukken haken is niet zo moeilijk, er vorm in krijgen is lastiger. Echt een probleem om je nachtrust aan te besteden.
Ik realiseerde me dat het een non-probleem is dat me uit de slaap hield. Het is wel heel erg fijn om hier wakker van te liggen. Lekker overzichtelijk. En niet te piekeren over Syrië of zo. Dit haak probleem heb ik in de hand en kan ik geheel zelf oplossen. Geen hulp bij nodig.
Gisteravond zag ik weer de beelden op tv uit Syrië. Bloedstollende beelden. Waarom, waarom?
Het is makkelijker me te verdiepen in de lastige dingen van mijn eigen kleine wereld. Dat lijkt nog een beetje te overzien. Daar kan ik nog een (beetje) invloed op hebben. Ik krijg de neiging me te verstoppen voor de grote buitenwereld, omdat ik me machteloos voel. Ik sluit me af en wil het niet meer weten. Wat kunnen wij nog doen aan deze ellende?
En toch wil ik me niet afsluiten en ik wil niet onverschillig worden. Ik vraag me af waar God is, terwijl ik weet dat Hij er is, altijd en overal. Maar Heer, waarom? Wanneer komt U terug?
