Muziek davert door mijn hoofd. Al dagenlang. De mooiste aria’s klinken, ik zing ze allemaal, helemaal vormvast. In gedachten dan… in het echt zal ik het mezelf en mijn omgeving niet aandoen. Maar o, wat mooi en fraai en geweldig klinken die aria’s en koralen! De muziek klopt aan alle kanten en is fraai gepolijst.
Vorige week donderdag gingen we naar de Mattheüs passie. Supermooi! Die wil ik ooit nog eens gaan zingen, dacht ik.
Dit bijvoorbeeld:
Gisteravond luisterden en ‘ondergingen’ we de Passion, uitgevoerd door Adrian Snell. We gingen naar Zwolle, dit soort concerten is helaas niet ons eigen stadje. Het was lang geleden dat ik een concert van Adrian Snell meemaakte. De laatste jaren werkt hij als muziektherapeut, en maakt niet veel muziek meer. (althans, hij treedt minder op)
The Passion wordt nu een aantal keren in Nederland uitgevoerd. Alle kaarten zijn verkocht. Gister was de kerk mudjevol. Het publiek was grotendeels grijsharig. Ook hier was geweldige koormuziek, en opnieuw dacht ik: deze muziek wil ik zingen:
De rauwheid van deze muziek kwam dichtbij, het raakte me in mijn ziel.
Vanavond is de passion van de EO in ons stadje. Daar is al weken lang veel aandacht aan gegeven in alle media. Deze week komt het programma “Geloof en een hoop liefde‘ uit Enschede. Deze week kijk ik wel. Leuk om de plekken te herkennen, bijzonder om mensen te (her)kennen. Soms zelfs schrijnend om iemand die de daklozenopvang in wandelt te herkennen.
Voorgaande jaren liet ik the Passion aan mij voorbij gaan. Aangezien ik overal iets van moet vinden en niet weet wat ik hiervan vind, sla ik het over. Als het in je eigen stadje is, is het toch weer anders… Ik lees er meer over dan in vorige jaren. Lees verhalen van “voorstanders” en “tegenstanders”. Om me vervolgens af te vragen waarom er voor en tegenstanders moeten zijn… waarom oordelen we met z’n allen, inclusief ikzelf?
Vanavond is het zover. Wat zal de impact zijn?