Vandaag was het Emma-dag. Inmiddels alweer tien jaar geleden werd Emma geboren, eerste kind van, kleinkind van. Op aarde heeft ze niet geleefd, in de hemel leeft ze wel. Een dag van herinneren. Herinneringen aan een tijd. Een tijd die achter ons ligt en nooit voorbij gaat.
Als ik in de spiegel kijk, zie ik een winterhoofd: vaal, grauw, moe. Het lijkt wel of ik er in een korte tijd veel rimpels bijgefabriceerd heb. k ben moe en heb geen zin in de dag, al is het een vrije dag. Ik hoor vogels zingen en besluit nog de radio nog maar niet aan te doen, zoals bij mijn rituelen hoort. Ik word blij van de vogelgeluiden. Nog even en het wordt toch lente!
Ik ga naar de stad, op zoek naar? Loop winkel in en uit. Overal is nog uitverkoop, maar in winterkleren en kleuren heb ik geen zin meer, hoe goedkoop de spullen ook lijken. Drie halen een betalen, bijvoorbeeld. Toch is dat duur als je niets nodig hebt. De nieuwe voorjaarskleren hangen al weer in de rekken. Nog te vroeg, vind ik, ik kan nog niet bedenken wat ik leuk vind. Zo’n broek met bloemen? Wel erg leuk, maar kan dat nog, zo bij dat grijze haar van mij?
Zo sudder ik nog een poosje verder. Koop uiteindelijk niets (goed gedaan meisje) en ga naar huis. Gewoon verder gaan met de huishoudelijke dingetjes, nog wat voor mijn werk schrijven. De dag is alweer voorbij gegaan, waarom gaat de tijd wel snel, en duurt het nog zolang voor het lente wordt?
Tijd is een cadeau, tijd is een opdracht,
De opdracht is de uitdaging de tijd goed te gebruiken. Het bijbelboek Prediker zegt er prachtige dingen over, bijvoorbeeld dit:
God heeft alles wat er is de goede plaats in de tijd gegeven, en ook heeft hij de mens inzicht in de tijd gegeven. Toch kan de mens het werk van God niet van begin tot eind doorgronden.
De vraag kan zijn hoe je tijd goed gebruikt. Betekent het dat je altijd bezig moet zijn? Waarmee dan? Zoiets als tv kijken en onderwijl breien, zodat er nog wat uit je handen komt? Ik krijg acuut een beeld van een aantal breiende zussen op de bank, intussen het journaal kijkend. Daarna volgde een wedstrijdje reclames raden. Ach ja, waar blijft de tijd? Ik heb geleerd de tijd ‘nuttig’ te besteden. Niks mis mee, soms wel een beetje.
Gisteren was ik uitgenodigd voor een gesprek met een hulpverleningsinstantie voor en over een van mijn klanten. Ik zou mee. Ik ben niet verder gekomen dan mijn wijk uitrijden en dan nog 500 meter verder. Daar deed ik een half uur over. (normaal 7 minuten). Ik besloot rechtsomkeert te maken en de afspraak af te zeggen. Onverwacht een lege agenda. Thuisgekomen eerst uitgebreid koffie gedronken, wat gesurft, om vervolgens een paar uur aan de telefoon te hangen. Heerlijk, weer helemaal bijgepraat! Cadeautje, zo’n ochtend.
Vanmiddag moest ik naar de tandarts, een “maalster” trekken, om in de termen van Prediker (hfst. 12 vers 3) te blijven. Zij was versleten, was eerder vastgesteld. Ik zat in de stoel, de grote verdovingsspuit lag al klaar, en er volgde nog een laatste inspectie door de tandarts. Twijfel sloeg toe. Bij de behandelaar. Na enig nadenken mocht de maalster toch nog blijven, totdat ze werkelijk helemaal arbeidsongeschikt zou zijn. Weer naar huis, zonder pijn. Dit ritje kostte me al met al een uur, overigens een gezellig uur, want met Yvonne. Ik had me voorbereid op een middag bankhangen, met mondpijn. Het werd wat anders. Beetje huishouden, beetje schrijven. De hoeveelheid tijd bleef dezelfde, de beleving van deze middag werd een heel andere. Opnieuw een cadeautje!
Prediker zegt dat we inzicht in de tijd hebben, en dat we Gods werk niet van begin tot eind kunnen doorgronden. Goed om te weten dat er Iemand is die het wel kan doorgronden!
Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén