Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Tag: Urban Expression

S.O.S

In de afgelopen week hadden we (= Hiernaast-team) een “regiomeeting”. Iets nieuws binnen Urban Expression. Een maaltijd met (afgevaardigden van) teams uit verschillende steden. Tijdens het eten praten over het reilen en zeilen van de diverse teams. Waar ben je God dankbaar voor, waar zou je graag verandering in zien? Lig je nog op koers, voor zover je een duidelijk doel voor ogen hebt.

Het was goed, we aten heerlijk, met dank aan ons eigen team. We hadden goede gesprekken. Er is en was heel veel om dankbaar voor te zijn. We hoorden over groeiende gemeenschappen. Bemoediging en verwachting. Blijdschap en dankbaarheid.

Er waren en zijn ook zorgen. De meeste teams hebben een thuishaven. Een veilige haven waar je op adem kunt komen en waar je bij kunt tanken. Die thuishaven heeft het Hiernaast-team niet. Gelukkig hebben we als teamleden een aantal mensen om ons heen staan die met ons mee leven,  meebidden, mee geven. Daar zijn we al jaren heel blij mee en dankbaar voor. Tegelijkertijd missen we een samenhangend geheel, waar je niet eerst heel veel uit hoeft te leggen, of je verdedigen of wat ook. Die haven… die is er niet. Dat betekent dat we nu in een boot zitten en op reis zijn. We weten wel (in grote lijnen) waar we naar toe willen. We varen, als we heel veel energie hebben. Soms dobberen we maar wat. Zijn we al heel erg blij dat onze boot nog niet gezonken is, en is dat ook het enige waar we op dat moment op kunnen letten: varen we nog? zijn we niet lek gestoten? Hebben we genoeg aan boord om verder te varen? En wie weet…. misschien zijn we intussen zover dat we moeten hozen, en zien we het zelf nog niet. En wat als een van onze bemanningsleden zo moe wordt dat er uitgestapt moet worden? Kan onze boot dan nog blijven varen? Kortom, veel vragen.

Er werd naar ons geluisterd. Er werd voor ons gebeden. Problemen opgelost? Uiteraard niet. Voor mij was deze avond zeer verhelderend. Ik zie nu beter hoe het is en dat het er is, of juist niet is. Hoe verder varen, welke route, dat weet ik (nu nog) niet. Bewustzijn van is een voorwaarde om verder te kunnen. “Dus” er zal een vervolg, op welke manier dan ook komen.

Vandaag mogen wij de brunch voorbereiden en verzorgen. Dat betekent dat ik gisteren veel boodschappen heb gedaan, dat we vanmorgen al veel broodjes hebben gebakken, eieren gekookt, tassen ingepakt hebben. Niet alleen het voedsel dat we eten is onze verantwoordelijkheid. De verdere invulling ook. Altijd leuk om te doen, en ook altijd een puzzeltje. Wat wil je vertellen?

ontbijthiernaastEn nu kunnen we terugzien op een mooie ochtend. We aten gezellig met elkaar. Zoals altijd was er eten in overvloed. Na het eten vouwden we bootjes. Bootjes? De een wist nog precies hoe het moest, een ander voelde weer trauma’s opborrelen. Hoe vervelend om het niet netjes te krijgen, terwijl je zo je best doet..

Hierna las ik een hoofdstuk uit de bijbel, Marcus vier vers 35 tot 41:

Jezus vaart met zijn leerlingen over het meer. Het gaat stormen, de boot loopt vol water. Jezus slaapt. Hij ligt achter in de boot op een kussen te slapen. De leerlingen maken Hem wakker en roepen bang: Meester, doe toch iets!

Jezus praat streng tegen de wind, de storm gaat liggen, het water wordt weer rustig. Jezus vraagt aan zijn leerlingen waarom ze zo bang zijn.

De leerlingen verbazen zich. Hoe kan het dat de wind en het water doen wat hij zegt? Ze vragen zich af: wie is toch deze man?

Jezus houdt de touwtjes in handen, ook al lijkt het of hij er niet bij betrokken is. De leerlingen roepen Hem en vragen Hem om hulp. Die hulp wil Hij geven, maar je mag er eerst zelf om vragen. De leerlingen vragen zich af wie Hij is.. dit terwijl ze toch al wel het een en ander van Hem gehoord en gezien hebben.

bootjeshiernaast

De leerlingen zijn veilig bij Hem. Dat merken ze uiteindelijk wel. Zo mogen wij ook veilig bij Hem zijn en onze angsten bij Hem neerleggen. Dan zijn die angsten misschien niet weg, Jezus kent ze wel. Ook Hij heeft angsten gekend, zo is in de bijbel te lezen.

Als einde van de ochtend, schreven we een angst in het bootje, om op die manier “afscheid” van die angst te nemen.

 

Stil

Het is weer stil om ons heen. Na een paar dagen geruis en geroezemoes en praten en luisteren en eten en drinken zitten we weer op onze eigen bank. Het was weer tijd voor het Urban Expression weekend, ons vierde op rij inmiddels. Dit jaar was het een volle bak. We begonnen met een kennismaking. In tweetallen reageren op stellingen. Boeiende vraagstellingen: – Je werkt, woont en eet in een IKEA, of je mag jezelf alleen nog maar wassen met knakworstensap.
– Je moet altijd ovenwanten aan, òf je mag maximaal 100 woorden per dag zeggen. – Je woont op de 94e verdieping, òf al je digitale communicatie moet vanaf vandaag met handgeschreven brief.Tja, dat zijn nog eens echte dilemma’s!

We praatten bij het kampvuur over muziek in ons leven. Welke muziek maakt blij, welke muziek koppelen we aan bijzondere gebeurtenissen? Het grappige is dat ik in eerste instantie dacht dat ik het niet meer wist, maar in een gesprek borrelen herinneringen spontaan op. Kwam muziek weer opborrelen. Soms gekoppeld aan heftige herinneringen.

Het thema van dit weekend was:

De geloofsreis van de pionier

‘Elia viel onder de bremstruik in slaap, maar er kwam een engel, die hem aanraakte en zei: ‘Word wakker en eet wat.’‘ … De engel van JHWH kwam terug, raakte hem opnieuw aan en zei: ‘Sta op en eet wat, anders is de reis te zwaar voor je.’

(1 Koningen 19,5 en 7; Nieuwe Bijbel Vertaling)

We keken zaterdagochtend naar onze eigen geloofsreis. Het was de bedoeling een rivier te tekenen zoals die door het landschap van jouw leven vloeide. Met alle hobbels, obstakels, blije dingen en nog meer. Je kon erbij schrijven aan welke (bijbel) teksten je iets gehad had bij die gebeurtenissen. Twintig minuten tekenen, en daarna met een maatje in gesprek over wat je levens en geloofsreis.

survivalgidsUEZaterdagavond werd de “Survivalgids pionieren”gepresenteerd. Een boekje vol verhalen over gemeentestichting. Verhalen en foto’s uit de verschillende teams. Aanbevelingen en afraders zijn erin te vinden. Een mooi boek, is mijn eerste indruk. Zeker een aanrader! Verkrijgbaar via deze webwinkel.

Wat deden we nog meer? Heerlijk zingen, luisteren naar psalm 27. Iedere keer weer een mooie psalm. Luisteren naar elkaar, naar alle verhalen, vreugdevol en soms verdrietig. Soms wel heel verdrietig en dichtbij komend.

We aten en we dronken. Wat was het weer goed verzorgd.

We luisterden, vanmorgen, naar het verhaal van Elia, op zoek naar God, boos op God, of misschien meer teleurgesteld in Hem. God spreekt tot Elia, niet in de storm, niet in de aardbeving, wel in de stilte. Op die stilte reageerde Elia, hij wist dat God toen met hem in gesprek ging. Hij was vol eerbied, maar durfde wel te zeggen wat hem dwars zit. Het liefst wil hij sterven.  Heel bijzonder is de reactie van God: niks sterven, je hebt nog een taak. Ga terug en doe dit en doe dat. Elia gaat.

Soms heeft een mens dat nodig, weer eens opnieuw merken dat datgene wat je doet er wel toe doet. Ook al lijken sommige dingen zinloos, of zonder (meetbaar) resultaat. Dat was voor mij de “les” van dit weekend. Al vindt een ander dat wat je doet, dwaas, wees maar dwaas. Wees ook stil, om te luisteren…..

viertafelUEweekend

Lang leve de dwazen! (deel 2)

“Onze boodschap klinkt  misschien dom en zwak. Maar die boodschap komt van God, en God is wijzer en sterker dan mensen”

Ik ben er nog niet klaar mee, met het UE weekend. Al staat deze week mijn agenda weer aardig dichtgemetseld, ik wil proberen de gedachten en gevoelens vast te houden.

In de parade der dwazen, vrijdagavond, werd  Fransciscus van Assisi genoemd. Voor mij een grote onbekende, niet van naam, wel van inhoud. We lazen het zonnelied. Daar had ik recent iets over gelezen… ik kan het niet meer terughalen. Wel herinner ik me dat het een niet echt positief verhaal was. (iets van aanbidden van de schepselen, in plaats van de Schepper) zonnebloemHoe dan ook, ik maakte (bijna) voor het eerst kennis met het zonnelied. Het is een loflied over de schepping, voor de Schepper:

Wees geloofd, mijn Heer door al uw schepselen, vooral door broeder zon, die de dag brengt en ons beschijnt; schoon is hij  en stralend in grote luister: van U, Allerhoogste, ons een gelijkenis.

Wees geloofd, mijn Heer, door zuster maan en de sterren, aan de hemel heeft U ze gezet, klaar, kostbaar en mooi.

Wees geloofd, mijn Heer, door broeder wind en de luchten, en wolken en heldere hemel en ook door weer, dat Gij uw schepselen geeft.

Wees geloofd, mijn Heer, door zuster water, zo nuttig en nederig zo kostelijk en kuis.

Dit is nog niet het complete lied. Ik ontdekte verschillende variaties op het web.

Gister vierden we avondmaal. Delen aan en met elkaar. Dit na het lezen van een mooie inleiding, die zo begon:

De Heer is hier! Ons diner wordt geserveerd. Hef je hart op, zo vaak afgeschermd om de wonden en littekens te verbergen. We kunnen vrij zijn om te laten zien wie we echt zijn en merken dat we waardig zijn om geliefd te worden door God en door degenen met wie we verbinding verlangen.

Afkomstig uit: “A Gospel that overcomes shame”, Andrea Campanale. Vertaald door Oeds Blok, met toestemming gebruikt.

Ach, ik stop maar! Wil  je de toespraken horen, surf dan even naar http://www.urbanexpression.nl/

Daar zijn ze te vinden!

Lang leve de dwazen!

We hangen wat op de bank, zappen wat, prutsen wat met de tablet, zitten te zoeken naar wat te doen. Met volle hoofden en blijde harten, dat wel. Voor het derde jaar op rij maakten we het Urban Expression weekend mee, ook dit keer in de Betteld in Amerongen. Was het de vorige jaren mooi weer, en zaten we veel buiten, dit jaar waren we de meeste tijd binnen. Waren we de vorige jaren met een grote groep, vorig jaar zelfs met de vraag: als we maar niet te groot groeien, dit jaar waren er veel minder mensen. Maakten we vorige jaren een groepsfoto, dit jaar kwam het er niet van…Waren er vorig jaar geen baby’s, dit jaar waren er een stuk of vier!  Tot zover de vergelijkingen.

Het thema van dit weekend was: lang leve de dwazen. Gebaseerd op delen uit de brieven aan de Korinthiërs, waarin Paulus diverse keren schrijft een dwaas te zijn en zich daar niet voor te schamen.

We begonnen vrijdagavond met voor een ieder één minuut van eeuwige roem. Een ieder mocht zijn/ haar passie met de groep delen. We ontmoeten elkaar nu al een paar jaar, we spreken over ons werk, soms over ons gezin, maar wat kunnen we nog van elkaar ontdekken? Wel, dat iemand van zwaarden houdt, bijvoorbeeld. Of een Feijenoordfan is. Of van muziekmaken houdt. Of van woorden houdt. Of van fotograferen, van haken, van breien. Mogelijkheden te over. We kregen ander zicht op mensen. En als we ooit een patroonheilige nodig hebben, dan nemen we Fransiscus van Assisi!

fransciscus  De passies ontdekten we aan het begin van de avond en ze werden nog uitgebreid besproken. Zaterdagochtend mochten we naar een spreekster luisteren. Margrietha Reinders. (volg de link voor een mooi interview met haar) We werden door haar bemoedigd op een geweldige manier. Verrassend om te zien hoe vaak Paulus zichzelf als een dwaas betitelt. Neem je zelf niet al te serieus, doe maar wat je wilt doen en wat je moet doen. Heerlijk zo!

Gisteravond was kampvuuravond. In de regen. Het vuur was snel gedoofd. Dan maar binnen verder met onze verhalen. Mooi om te delen en mooi om te luisteren. Succes was niet de hoofdmoot. De kleine dingen zien, en daar blij mee zijn, dat is de kunst.

Vanmorgen mochten we naar een heuse preek luisteren, compleet in drie punten. Een preek over  1 Korinthiërs 1,18-2,10; 4,9-10

Opnieuw de dwazen! Samen met de andere dwazen vierden we avondmaal.

We luisterden naar muziek:  https://youtu.be/i-lepuhw00c

zongen samen, mochten met en voor elkaar bidden. Het voelde, nu voor de derde keer, goed en vertrouwd. Ook al misten we mensen. Soms was ziekte de oorzaak van dat missen, of een verhuizing, of vakantie. Of een afscheid, omdat het niet meer mogelijk is mee de toen met Urban Expression. Ook dat kan. Een keuze die moeilijk is, voor iedereen.

Wat zal ik nog meer vertellen? Ik genoot van het meisje dat graag wilde leren haken. (ik had mijn haakwerk als passie genoemd, met daarbij het jammer vinden dat technieken dreigen “uit te sterven”).  Verwoed was ze bezig te leren haken, wat nog best lastig bleek te zijn. Ik hoop dat ze het toch nog leuk gaat vinden!

Dankzij de goede zorgen van Marieke, Coby en José, vrees ik dat mijn lijf zwaarder is geworden, maar ik merk dat mijn hoofd lichter is!

Weekendje weg

Na een avondje weg, waren we nu een weekend weg. Het jaarlijkse Urban Expression weekend. Vorig jaar waren we er ook en schreef ik er over. Het zou een herhaling van zetten kunnen worden…. Opnieuw was het een supergaaf weekend. Misschien nog wel mooier dan vorig jaar… toen voelden we ons nog wat onwennig binnen de groep. We waren al wel bezig op Pathmos, maar nog niet zo intensief als in het afgelopen jaar. Nu konden we vertellen over de contacten die we afgelopen jaar mochten leggen. We mochten luisteren naar de verhalen van anderen. Meeleven met elkaar. Terugzien op een bijzonder jaar, vooruitkijken en denken over het vervolg.

We werden ont- of be-moedigd door het verhaal van Matthijs Vlaardingerbroek, over de valkuilen bij gemeentestichting. Wat is je drijfveer voor je gedrag? Soms zijn het angsten die ervoor zorgen dat je over je grenzen gaat. Binnen ons team praatten we door over deze onderwerpen. Mochten we ontdekken dat we in het afgelopen jaar steeds meer een team geworden zijn. Iets waar we blij mee zijn!

verhaalMV  <– dit is de ondertiteling van het verhaal van Matthijs.

Het was niet alleen zware kost, er was een kleding en boeken ruilbeurs, een high     tea, dat was dan wel weer zware kost…..

Er was een bal toernooi voor de sportievelingen, ontmoeting gesprekken, waarin ik       ontdekte dat er in een jaar veel kan veranderen en dat dromen en wensen lang niet altijd uitkomen. Al was dat laatste natuurlijk niet echt nieuws.

We maakten plezier en lieten ons fotograferen, tot een fraaie groepsfoto. Vanmorgen was er een overdenking over Handelingen 20 vers 28: “Zorg voor uzelf en voor de hele kudde waarover de Heilige Geest u heeft aangesteld; u bent de opzieners van de gemeente die Hij verworven heeft door het bloed van zijn eigen Zoon”. Wat een mooie tekst! Voor jezelf zorgen, anders kun je niet voor een ander zorgen. We beseften, ook als team, eens te meer dat we werkelijk een taak en opdracht hebben. Een opdracht die mooi is en soms zwaar. We vierden het avondmaal op een manier zoals nooit tevoren. Wel een manier die het offer en daardoor het nieuwe leven heel dichtbij bracht.

avondmaal        gebedenopdragen

 

“Onze bijeenkomsten”, urban expression

Vandaag liep alles een beetje anders dan gedacht. Kleinzoon zou met opa gaan vissen en dan daarna bij ons logeren en morgen bij ons blijven. Opa werd ziek, het vissen ging niet door. Dat was een tegenvaller voor kleinzoon, die zich erg op het vissen verheugde en erg nieuwsgierig was naar onze zondaginvulling, die nogal veranderd is sinds vorig jaar….

Tja, dan ga je wat bedenken als oma. Het werd een film, vanmiddag. En dan voor twee kleinzonen. Daarna een authentieke zaterdagmaaltijd bij ons en dan weer naar huis. De film die door mij gekozen was, deed mij een beetje denken aan the lord of the rings, in kinderversie. Het goede dat het kwade overwint. Grote legers, bijzondere reis, dat soort dingen. Dit alles in 3D, voor mij totdat kleinzoon twee zijn bril kwijtraakte. Een bril die we na afloop onder zijn stoel terugvonden….

Na afloop van de film wilde kleinzoon twee toch graag naar huis, hij voelde zich niet zo lekker. De film was ook best spannend, lag het daar aan? Hm, hij gloeide als een kacheltje.. nog een zieke, helaas. Zijn zusje had de afgelopen nacht al liggen spoken, maar ja, als je anderhalf bent en een oorontsteking hebt, is dat niet zo vreemd. Dus kleinzoon twee naar huis gebracht. Oudste kleinzoon bedacht dat hij dan toch wel mee wilde en wilde logeren. Want ja… die kerkdienst van ons… met brunch… dat lokte hem wel!

Op weg naar ons huis kwamen zijn vragen. Wat doen jullie dan? Waarom doen jullie dit? Wat we doen was makkelijk te vertellen.  Lezen, zingen, luisteren, eten… Daarna de vraag waarom? “Omdat we graag willen dat steeds meer mensen horen wie de Here Jezus is”, luidde mijn simpele antwoord. Dat vond hij volkomen logisch: “O ja, natuurlijk, oma. De Here Jezus heeft gezegd dat iedereen moet weten dat Hij er is”. Hij wist er nog een soort van bijbeltekst bij te noemen.

“Ik hoop dat heel gauw iedereen over de Here Jezus hoort, want dan kan Hij terugkomen, en dan is er nooit meer verdriet. En oma, dan worden alle dode mensen weer levend… ik ben zo benieuwd hoe Emma er dan uit ziet!”.

Hm, dat Jezus terug kan komen als iedereen over Hem gehoord heeft, dat is niet onze drijfveer. Zijn andere opmerking, dat het logisch is waar wij mee bezig zijn, trof me. Tuurlijk ga je aan de slag om mensen over Jezus te vertellen! De vanzelfsprekendheid deed me goed.

Morgen mag hij mee, naar iets wat voor hem totaal anders is dan anders. Eerst samen komen als team, om te zingen en te bidden en te lezen. Daarna de brunch bij Hiernaast. Hopelijk komen er gasten, mensen uit de wijk. Hopelijk kunnen we in gesprek met hen. In gesprek over wat ons drijft. Over Wie ons drijft. Nog een nachtje slapen…..

Urban Expression

Met moeie benen en een vol hoofd zitten we weer thuis. Een middag Urban Expression is de oorzaak. Vanmiddag kwamen een aantal teams uit andere steden naar ons stadje om elkaar te ontmoeten en te zien waar wij mee bezig zijn. We maakten een wandeling door ‘onze’ wijk: Pathmos, namen een kijkje bij ‘ons’ pand: Hiernaast. 

We luisterden naar iemand die namens Tear aanwezig was. Hoe gaan zij te werk in Afrika? Alleen maar geven, of mensen ook daar in hun kracht zetten? Wat kunnen wij daarvan leren en gebruiken? Meer dan we misschien in eerste instantie dachten.

We dronken koffie, aten veel te lekkere taart en veel te veel andere lekkere dingen. Spraken met elkaar over hoe het werk in de diverse steden gaat. Een ieder is gedreven om tot gemeente stichting te komen. Maar hoe doe je dat? Of, kunnen mensen dat zelf? Hoe bereik je mensen? Mooi om hier met elkaar over te praten, ervaringen uit te wisselen. De een is nog helemaal met het allereerste begin bezig, zoals wij zijn. Onze vraag was: hoe leg je contacten die tot meer kunnen leiden? We kregen tips en adviezen mee, die zeer waardevol lijken. Kunnen we weer mee verder, niet alleen dat, maar ook elkaar de vraag stellen of we op ‘onze’ manier op de goede weg zijn. In gemeentes die al wat langer bestaan, zoals in den Haag, zijn de vragen weer heel anders. Het is mooi om elkaar zo mee te nemen in de processen.

Fijn om elkaar te ontmoeten en bemoedigen. Op weg naar de volgende ontmoeting!

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén