Gisteren kwam deze armband met de post.
Kadootje voor mijzelf, zo aan het einde van de vakantie. De tekst is uit een Taizélied, genoemd in een vorige post. Via deze site kun je deze armbanden laten maken. Aanrader, snelle service, goede prijzen.
Maar daar wilde ik niet over schrijven. We zijn inmiddels een week thuis, na onze vakantie. We waren twee weken in Haarlem. In een ‘gewoon’ huis, in een gewone straat. Het was voor het eerst sinds een aantal jaren dat we twee weken weg gingen. Voorgaande jaren waren we op New Wine. Daar hadden we dit jaar niet zoveel energie voor en zin in. Twee weken vakantie leek ons heerlijk. De eerste week was super. We hadden mooi weer en genoten van elkaar, de stad, het weer, het strand. We deden niet al teveel, want we hadden toch twee weken en och, dat museum kan volgende week ook nog, zo dachten we.
Tot op vrijdagavond 7 augustus het bericht kwam dat de zoon van de zus en zwager van allernaaste, overleden was. Gestorven, plotseling uit het leven weggerukt. Onvoorstelbaar. Wat voor woorden heb je hiervoor? “Woorden schieten tekort”, het is een cliché, maar zo waar.
De tweede week van de vakantie was daardoor zwaar gekleurd. Werd loodzwaar. We vroegen ons af wat nog belangrijk was, of waarom we nog naar een museum zouden gaan? We zompten de dagen een beetje door. Schaamden ons bijna als er toch nog iets leuks voorbij kwam waar we plezier aan beleefden.
Zo sudderden we door die tweede week. Gingen een keer op bezoek bij (schoon) zus en zwager. Gingen nog een keer, en nu met (schoon)moeder erbij. Reden zo op één dag 755 kilometer, in ons eigen landje. We wachtten op de dingen die kwamen.
De dag van de begrafenis was bijzonder. Zwaar, heftig, mooi, ontroerend, balen, goed. Na de begrafenis gingen allernaaste en ik nog een keer naar het strand. De laatste keer van deze vakantie. Het was er rustig en mooi. Verstild. 
Iedere keer opnieuw ben ik onder de indruk van de schoonheid van de zee. De eerste keer dat we in deze vakantie aan zee waren, vlogen er veel helikopters over. Het bleek dat er iemand vermist werd. Niemand gevonden. Zo mooi en lieflijk is de zee niet. In het bijbelboek Openbaring staat dat de zee er niet meer zal zijn, op de nieuwe aarde. De zee als beeld van het kwade en het wrede. Ik kan me geen wereld zonder zee voorstellen, maar ik laat me graag verrassen.
Nu dus alweer een week thuis en aan het werk. Ik moet er nog een beetje inkomen, in het werk. In gedachten ben ik nog in Haarlem, of bij familie. De draad weer oppakken zal voor hen nog heel iets anders zijn dan voor ons. Niets is meer hetzelfde en zal ook meer hetzelfde worden. Hoe daar mee om te gaan en mee te leven, is een grote en moeilijke opdracht.
Ter herinnering aan deze vakantie liet ik deze armband maken. Ik ben er blij mee. Een opdracht voor het leven en een herinnering aan wat God doet en wie Hij wil zijn.
“Bless the Lord, my soul, who leads me into life”
Zo leidde God ook Nico zijn nieuwe leven in!