Het zong al een tijdje rond: V&D gaat weer open! Een paar weken, en alleen om de voorraden zoveel mogelijk te verkopen. Omdat er geen voorraden voor het restaurant meer zijn, blijft dat dicht. Hoe zou het zijn om weer door V&D te lopen? Ik vond dat ik het moest onderzoeken…
Ik zag mensenmassa’s en lange rijen wachtenden bij de kassa’s. Hoorde gemopper: waarom doen ze niet meer kassa’s open? Omdat ze allemaal al open zijn.. Kleren passen kon niet meer, de paskamers waren dicht, evenals de toiletten. De enige kleding die nog verkocht werd, was de kleding van het eigen merk. Alle shops in shop waren al verdwenen zodra V&D failliet was. De kleding van het eigen merk is niet helemaal mijn favo, al heb ik me toch de laatste tijd nogal eens verwonderd over de etiketten in mijn kleding. Ik was snel klaar op die afdelingen.
Op naar de boeken en kantoorspullen. Ik zag wat mooie pennen en besloot die te kopen. Wachttijd om aan de beurt te komen: 15 minuten. Ik werd geholpen door twee meisjes die hun geweldige schoonheid verstopten. Vol overgave en onverstoorbaar waren ze aan het werk.
Ik dwaalde nog wat rond, me verbazend over al die mensen die er waren. Ik liep naar het restaurant. De meeste uitgaven die ik bij V&D heb gedaan, zijn daar geweest. Jaren lang had ik een vriendin met wie ik wekelijks daar “vergaderde”, zoals we onze ontmoetingen noemden. Mooie vergaderingen, heftige vergaderingen. Tot een van ons bedacht dat niet alle onderwerpen meer bespreekbaar waren en de ander daarop besloot dat niets meer bespreekbaar was. Een geestelijke verwijdering, gevolgd door een fysieke verwijdering.
Ieder jaar werd de bank in het restaurant in Utrecht door zes vrouwen bezet. Het was een jarenlange traditie! Die vrouwen werden ieder jaar een beetje grijzer, en soms een beetje wijzer. Ieder jaar was het weer spannend wat er op die grote tafel bij die bank kwam te staan. Cadeautjes, dat was helder, maar wat?
Het is ook de jaarlijkse bonnetjespuzzel. Een van de zes print meestal wel een vel “voordeelbonnen” uit. Twee koffie voor één prijs is toch weer leuk opgedronken. Koffie met gebak en geklets, nog een keer koffie. Och, en dan is het inmiddels lunchtijd geworden. Nu we er toch zijn, zullen we hier lunchen? Nee aan ons ligt het faillissement van V&D niet! Hoe we het dit jaar gaan invullen is nog niet bekend, we kunnen er nog even over nadenken, de volgende bijeenkomst staat voor half juni gepland.
Toen onze kinderen nog thuis woonden en vooral in de tijd dat zij ouder werden en later te bed gingen dan wij, gingen allernaaste bijna iedere zaterdag naar het V&D restaurant. Bijpraten bij een bak koffie met ieder een half gebakje. Vinden en vasthouden. Goede tijden, slechte tijden.
Er is niets meer terug te vinden. Rommel en chaos. Uitgekleed…
