Zo’n dag waarop je oppast, samen met geliefde, want vakantiedagen zijn toch andere dagen dan schooldagen. Zo’n dag waarin je al half met je hoofd in je vakantie zit. Wat moet ik meenemen, hoe doen we het met het eten? Tegelijk zie ik uit naar de vakantie, naar het samenzijn met zoveel mensen die willen leven in de Heer. Dat geeft zo’n geweldig gevoel van samenzijn, van daarna de wereld weer aan kunnen.

Zo’n dag dat je toch nog (even en nog eens even en dan weer even) op Facebook kijkt. Mooie haakwerken te zien, die bezorgden mij weer grote levensvragen als: welke omslagdoek ga ik haken en waar scoor ik een patroon? Er waren mooie foto’s te zien op FB, maar de mooiste foto’s stonden er toen nog niet op. Wel las ik een discussie waar ik niet echt blij van werd. Over goede werken doen in de Oekraïne, en of het al dan niet verantwoord is daar naar nu naartoe te reizen, en hoe er geoordeeld werd over het wel of niet gaan. Dat dus, dat oordelen… zo herkenbaar en zo jammer. Zo’n dag was het dus, waarin je best weet dat de wereld mooi is, want ja, die andere foto’s op Facebook, die uit Noorwegen, die stonden er al wel op en waren supermooi. En je eigen wereldje is ook best mooi, want deze dag toch beperkt tot het kleine kringetje waar je in zit, met kinderen en kleinkinderen. Die maken wel ruzie (soms), en ja, ook daarin zie je de werking van de zonde en de gebrokenheid van deze wereld. Het werd weer goedgemaakt en dus was het weer mooi.

 

wereldbolellende Dan hoor je het nieuws over de vliegtuigramp in de Oekraïne, en realiseer je je nogmaals dat de wereld geen veilige plek is, dat de schepping zucht, dat mensen tot veel in staat zijn, tot heel veel in staat zijn…. deze vond ik op twitter, eerlijk gepikt.

Niet bepaald een blije wereld.

Een wereld waarin we mogen en blijven vragen om de ontferming van God: