Vorige week ontstond consternatie in ons stadje. Een arts die in dienst was van een verpleeghuis, daar een opleiding zou volgen, bleek een verleden te hebben. Een zwart verleden: hij had een moordaanslag op zijn vrouw laten uitvoeren. Hij had een deel van zijn gevangenisstraf uitgezeten, en dit feit verzwegen bij de sollicitatie, en was met voortvarendheid begonnen aan zijn nieuwe baan. Tot het “uitkwam”. Onze stad was te klein..verontwaardiging steeg op. Grote woorden werden gesproken. Alle schuld werd bij de sollicitant gelegd. Dat de man een gat in zijn cv had, was kennelijk niet opgevallen. Een VOG was niet gevraagd. Wil je in dit land via een gastouderbureau voor je kleinkinderen zorgen, dan heb je zo’n ding nodig, hier kennelijk niet…
Inmiddels is er een kort geding geweest, waarvan de uitspraak is dat de arts wel weer aan het werk mag, op straffe van hoge dwangsommen. Hoe penibel de financiële situatie in de zorg ook is, er is al gedreigd dat het verpleeghuis, of de overkoepelende organisatie dit gaat betalen, want deze man mag niet meer in dienst genomen worden.
Er zit iets dubbels in: wat als je zou merken dat deze arts (die van Egyptische afkomst is, dus duidelijk traceerbaar), de arts van jouw familielid is? Vertrouw je je moeder aan hem toe? Anderzijds, zijn misdaad betrof geen patiënten, wel zijn gezin. Wanneer is straf klaar? Mag iemand die zijn straf (bijna) heeft uitgezeten een nieuwe kans krijgen? Of kan hij beter zelfmoord plegen, want overal ongewenst? Wat is barmhartigheid? Of genade?
Hoe kijkt God naar ons? Ook met de gedachte: er is geen straf meer, die heeft mijn Zoon gedragen, maar Maahtje doet nog steeds veel verkeerde dingen en die donkere dag in haar leven… die moet onthouden worden? Ze mag en kan niet opnieuw beginnen? Zit het zo? Dat geloof ik niet, dat kan ik me niet voorstellen. (al is wat ik me al dan niet kan voorstellen, niet maatgevend) Als God zo naar ons wil kijken: er is geen veroordeling meer, zie Romeinen 8, hoe kijken wij dan naar andere mensen?