Vandaag was mijn omadag. Altijd volle dagen die veel plezier opleveren. En ook wel eens niet. Mees is drie en een half jaar, en vindt het niet meer nodig ’s middags te slapen, waardoor hij erg moe is. Dat was hij vanmorgen al, en hij ‘zeurde’ om een “scherpe snoepje, oma”. Een bepaald soort mentos waar hij dol op is en die hij krijgt als ik wegga. Ik zei dat hij niet zo heel lief deed, en dat hij wel een snoepje kreeg, als hij dan ook maar ging luisteren.
Oeps, ik hoorde het mezelf zeggen. Wat een voorwaarde stelde ik! Een snoepje om beter te luisteren. De boodschap van de avond ervoor was alweer weggezakt. Of dit was opnieuw een bewijs van hoe diep ingesleten het voor- wat- hoort- wat leven is? Gisteravond was er in ons kerkgebouw een geweldige avond. Arie de Rover sprak over geloven na de genadeklap. Ik schreef al eerder over zijn boek.
Nu dus verhaal naar aanleiding van dit boek. Boeiend, scherp, confronterend. Een verhaal dat reacties opriep. Een verhaal dat je uit je comfort zone haalt. Kritische geluiden over hoe we vaak kerk zijn. Of hoe we proberen anderen over God te vertellen, door bijvoorbeeld de vraag te stellen: waar ga je naartoe als je dood gaat? Alsof je in God gelooft om in de hemel te komen. Hoe belangrijk is het leven hier dan?
Hoe leef je je leven? Hoe afhankelijk kun je/ durf je te leven? Hoe vast zit je, zit ik, aan mijn geld? Hoe belangrijk zijn anderen voor je, of te wel, wie ben je echt?
Kortom, een pittige avond!Voorlopig nog hier na te luisteren, of te downloaden.
Onze huisband speelde, onder anderen dit nummer: