Vandaag was er bij dé krant een bijlage: Nieuw leven. Met daarin ook wat verhalen over gezinnen met alleen maar zonen, of alleen dochters. Blije verhalen. Ook een deskundige liet zijn licht schijnen over dit soort gezinnen. In de inleiding stond: “In een jongensgezin betekent het dat een moeder het zwaar kan hebben”.

Tja, wat zal ik daar van zeggen? Toen ik zwanger was van onze jongste zoon werd er een echo gemaakt. We hebben het over ruim 30 jaar geleden. Nu is het normaal dat het geslacht van de baby van te voren bekend gemaakt wordt, toen was het eigenlijk verboden om het te weten. Degene die de echo maakte deed alsof hij een grote gunst verleende door te onthullen dat we opnieuw een zoon zouden krijgen. En ik was superblij. Ik was zó bang dat een dochter, na drie zonen, een verwend prinsesje zou worden. Vier zonen opvoeden…. Ja, het was goed en gaaf en ik zou geen van onze ‘vogels’ kunnen missen. Toch denk ik dat er meer evenwicht in een gezin is als beide ‘soorten’ aanwezig zijn. En ik denk dat onze zonen ook wel eens de vrouwelijke inbreng gemist hebben.

Ik heb ze heel wat keren meegesleept de stad in, om te winkelen. Tot ze het spuugzat waren. Dan ging ik maar weer alleen. (oei, dit klinkt wel zielig)

We mochten opa en oma worden. Vijf kleinkinderen.. de oudste, een meisje, mocht gelijk al in de hemel leven. Daarna werden er drie gezonde jongens geboren. Uiteindelijk kwam Floor. Inmiddels ook alweer bijna vier jaar. De tweewekelijkse oppasdagen zijn alweer bijna voorbij. Ik merk dat zij toch een bijzondere plek heeft. Zowel in haar gezin als in ons hart. Het is anders dan met de jongens, of dat nu onze ‘eigen’ jongens vroeger is, of met haar broers, die zij steevast als “de jonges” benoemt.

Deze oma sloeg aan het haken, een rokje, gehaaktrokjeeen deken. ( want oma, die deken isse jose en mijn kamer is ook jose).

We maken selfies, want dat is zo leuk. selfie

Of dan toch (eindelijk) met een meisje winkelen, zoals vanmorgen. Ze ontdekte een broek met een geweldig dessin: frozen. Als een volleerde mannequin hield ze die broek voor zich. Ze was helemaal verliefd, dat was wel duidelijk. “Oma”, zo sprak ze. “Weet je, opa koopt weleens iets voor mij….. ”

“Welke opa”, vroeg ik. “Jouw opa”, zo klonk het. Ja, wat moet je dan doen als oma?

Het ging om deze legging:

legging Ik schatte in dat mama hier niet erg gecharmeerd van zou zijn. Misschien zou het als pyamabroek kunnen, meer niet. Dus ik kocht niets. Zonder protest verlieten we de winkel, om een andere winkel binnen te stappen. Een modezaak, heel verrassend. Ook daar was Floor druk bezig met bekijken welke kleren haar zouden passen. Dat ze ook zeer sociaal is bewees  ze weer eens. Ze haalde allerlei kleren uit de rekken. Ze hield ze voor mij en tegen me aan, voorzover dat lukte. Ze sprak me voortdurend bemoedigend toe: “Oma, deze past wel voor jouw buik”. Daar moet je toch echt een meisje voor zijn, om dit te zien en zeggen…