In het Nederlands Dagblad van vandaag stond nog een artikel over de open dag van zaterdag, dus ik vind dat ik er ook nog wel over mag schrijven..
Na een prima reis probeerde ik in Amersfoort het ND-gebouw te vinden. Ik had nog een kwartier, voordat mijn workshop over hoe een essay/ column te schrijven begon. Ik kwam een hevig foeterende man tegen, hij was op weg naar de Berkenweg. Ha, dacht ik, we kunnen samen lopen. Hij kon de weg schijnbaar niet vinden en samen lukt het beter. Terwijl de meneer mij overweldigde met allerlei verhalen en vertelde over wat hij allemaal al geschreven had, (ook hij wilde de schrijfworkshop volgen) liepen we verder en verder. Dat verder betekende dat we steeds verder van het ND gebouw verwijderd raakten. Mijn talent voor verkeerd lopen is overontwikkeld. Lang verhaal kort: om kwart over elf belandden we bij het gebouw. Ik liet de workshop aan me voorbij gaan, halverwege ergens binnenvallen vind ik niet zo fijn.
Daarna ging ik maar aan de koffie en bekeek de rest van het programma. Het politieke programma liet ik aan me voorbij gaan. Met aandacht luisterde ik naar wat zuster Monica te vertellen had en met nog meer aandacht volgde ik de column van Rinke Verkerk. Zij is wel mijn favoriete columnist. Hierna besloot ik naar de derde verdieping te gaan, waar de werkruimtes van het ND zijn. In de lift bekeek iemand, zij was getooid met een ND-badge, mijn naametiketje, en vroeg: “Hé, ben jij Margé? Ik heb je blog gelezen over de krant. We kregen het doorgestuurd”. Vandaar dat er zoveel views waren in de afgelopen dagen! Echt heel gaaf!
Ik dwaalde wat rond op de werkafdeling. Wat een hoeveelheid beeldschermen! Leuk om het geheel zo te zien! Het grappige vind ik dan dat ik allerlei mensen tegen kom die ik denk te kennen, en ik heb de neiging om te groeten. Maar ja, ik ken ze alleen van een foto uit de krant! Leuk om hen in het ‘wild’ tegen te komen.
In een gang lagen allerlei boeken, die je mee mocht nemen. Recensie exemplaren denk ik. Ik nam een boek over punchen mee. Zo kan ik weer met een nieuwe hobby beginnen.
Onderweg kwam ik nog enkele goede bekenden tegen, die ik echt al heel erg lang niet meer gesproken had. Het waren korte gesprekjes, wel erg gaaf. Van een van hen ontving ik bemoedigende woorden, als een kado voor deze dag. (en volgende dagen)
Ik had genoeg gehoord en gezien en besloot weer in de trein te stappen. Een trein die me naar Harderwijk bracht. Daar hielden we onze jaarlijkse familiedag. Een ontmoeting van alle zussen/broer/ kinderen/ kleinkinderen. Ik denk niet dat ik iedereen gesproken heb, we waren met 56 personen. (en niet iedereen was er). Ook dit was een fijne ontmoeting!