Tejo Teek

Ik ben Tejo Teek, en ik woon in Twente. Het is erg fijn om in Twente te wonen, daar zijn veel bossen en tuinen waar ik me kan verstoppen. Ik ben lekker klein, je ziet me bijna niet. Ik ben een beestje met acht poten en ik ben dol op bloed, heel veel bloed. Ik lust het rauw, en ik zuig het uit je. Net zo lang tot ik vol zit, barstensvol. Dat gaat niet zo snel, soms ben ik wel een hele dag met mijn maaltijd bezig. Maar dan is mijn buik ook dik en rond. Dan moet ik oppassen, want dan kun je me zien. Als ik nog niet gegeten heb, zie je me bijna niet. Mensen denken dat ik boven in een boom zit en me dan laat vallen. Dat is niet zo, ik zit ook lekker verstopt in tuinen en kruip dan omhoog bij de mensen. Dan kan ik lekker eten. Dan zie ik eruit als op deze foto, helemaal dik en rond…

De ene teek is de andere niet, verschil moet er zijn. Ik ben een bijzondere, ik heb een speciale bacterie bij me.
Moeilijk woord, bacterie. Een bacterie zorgt ervoor dat iemand ziek wordt, en soms zelfs heel erg ziek. Om mijn buik vol te eten moet ik een gaatje in de huid van iemand prikken. Door die prik komt die bacterie in het lichaam van degene die ik geprikt heb. Meestal wordt die persoon dan ziek. Het lijkt of hij griep heeft. Vaak komt er een rode kring op de plek waar ik gebeten heb. Als mensen zo’n rode kring zien, gaan ze meestal naar de dokter. Dan moeten ze pillen slikken en gebeurt er verder niets, saai hoor.
Het wordt echt spannend als mensen niet merken dat ik ze gebeten heb, en als er geen rode kring komt Dan blijft de bacterie lekker zitten. Hij groeit en groeit en dan wordt iemand ineens zomaar ziek. Daar genieten bacteriën van. Ik, als Tejo Teek, weet daar dan niets van, jammergenoeg. Teken worden niet zo heel oud, die maken dat allemaal niet meer mee. Maar nu heb ik een verhaal gehoord van een jongetje dat door mij gebeten is en in het ziekenhuis terecht gekomen is. Ik verbaas me over de macht die je dan hebt als teek uit Twente! Da’s echt kicken! Het is bijna een film en dan geen beste…. Ik heb een jongetje gebeten, maar ik weet niet meer wanneer dat was. Tja, de leeftijd hè.. Dat jongetje had bijzonder lekker bloed, dat weet ik nog wel. Ik heb er echt van genoten. Ik heb een flinke hoeveelheid bacterie in zijn bloed gespoten en dat is lekker gaan sudderen. Het was een hele slimme bacterie, heb ik gehoord. Hij is in een plek gaan zitten waar ze anders nooit gaan zitten. In het hoofd van dat jongetje! Heel bijzonder! De dokter noemde het a-typisch. Moeilijk woord, vind ik. Die bacterie zat dus in zijn hoofd. En heeft daar voor een ontsteking gezorgd, waardoor dat jongetje niet zo goed meer kan zien.
Ik heb gehoord dat dat jongetje nu weer naar huis is gegaan. Dat mocht vandaag. Morgenochtend moet hij alweer terug naar het ziekenhuis, dan krijgt hij weer medicijnen door zijn infuus. Iedere dag moet hij naar het ziekenhuis. Ik weet nog niet hoelang dat gaat duren. Och, dat maakt ook niet zoveel uit, dat ik het niet weet. De bacterie heeft verloren. Dat is voor mij, als Tejo Teek, best wel jammer. Teken houden van winnen. En voor het jongetje? Hij is blij dat hij in zijn eigen bed mag slapen, maar hij is ook nog erg moe en verdrietig….
.