Vanavond de film “The fault in our stars” gezien. Deze keer niet in ons filmhuis, maar in een ‘echte’ bioscoop. Daar ging niet alles zoals het moest, nog voor de pauze stopte de film, een computerstoring. Waar is de tijd van zoevende en draaiende films gebleven?

De film..   Als je de trailer wilt zien, moet je even doorlinken. Op de een of andere manier lukt het me niet (meer) om filmpjes vanuit YouTube te plaatsen. (hebben meer mensen dit , en hoe is dit eventueel op te lossen?)

Het was een mooie film, uit het genre tranentrekker. Twee tieners (Gus en Hazel)  ontmoeten elkaar op een praatgroep voor (ex) kankerpatiënten en worden verliefd op elkaar. Maar hoe kun je van elkaar houden als je weet dat je niet heel veel jaren meer te leven hebt? Durf je jezelf te geven, als je weet dat je hart verscheurd zal worden?

Het verhaal speelt deels in Amerika, en deel speelt in Amsterdam. Het is “raar” om in de film te zien hoe enthousiast Gus en Hazel zijn als ze in Amsterdam zijn. Alles is prachtig en geweldig, behalve de persoon voor wie ze naar Amsterdam zijn gegaan. Deze ontmoeting valt tegen.. en aan het einde van de film komt dit op z’n pootjes terecht. Geen film met een happy end. Een film waarin rauw verdriet te zien is. Vooral dit stuk raakte me. Het verse, rauwe verdriet, dat zó binnenkomt, terwijl je nog geen enkel idee hebt of het ooit anders zal worden…..