Het industrie terrein van Veenendaal werd afgelopen zaterdag bevolkt door vrouwen. Veel vrouwen. Er was een Eva-vrouwendag. In een kerk, Basiliek zelfs, die op dat terrein staat. Daar gingen schoondochter twee en ik naar toe. (het getal zegt iets over volgorde van binnenkomst in de familie) Vol verwachting klopte ons hart. Wat zou er komen en wie zouden we ontmoeten?

evaVrijdag zag ik op facebook dat iemand uit mijn fb-vriendenkring er met een vriendin naar toe zou gaan. Ik had haar vorig jaar in het voorbijgaan ontmoet, en verder kennen we elkaar alleen via FB en twitter en als bloggers. Ik zat me af te vragen of we elkaar zouden zien, zaterdag.

Omdat ik toch echt niet de deur uit kan zonder FB te checken, deed ik dat ook zaterdagochtend. Zo zag ik dat de betreffende FB vriendin toch alleen moest gaan, omdat haar maatje ziek geworden was. Mijn eerste gedachte was: ik reageer even en regel wat. Wie mijn een beetje kent, weet dat ik van het regelen ben. Nu dacht ik: nee, ik ga niets doen, ik reageer niet. Ik laat het los… er gebeurt wel wat, of niet, en dan is het ook goed…

Schone dochter en ik reden vrolijk naar Veenendaal. Er is daar bij de kerk een parkeergarage. Het onderwerp van de dag was: kwetsbare helden. Een held ben ik zeker niet in een parkeergarage, en gelijk aan het begin van de dag al zo kwetsbaar zijn, daar had ik geen zin in. Ik besloot mijn auto op een parkeerterrein in de buurt van de kerk te zetten. Zo gezegd, zo gedaan. Met een zwierige draai reed ik het terrein op. Onmiddellijk gevolgd door nog een auto. En jawel, uit die auto.. stapte de FB vriendin.

We hebben de hele dag met z’n drieën opgetrokken en dat was bijzonder en goed. Het was een mooie dag, we hebben veel gelachen, geboeid geluisterd naar twee spreeksters. ’s Morgens sprak Jeanette Westerkamp, en ’s middags Wilma Veen. Beiden vertelden een verhaal dat doorspekt was met eigen ervaringen. Daardoor was het geen abstract verhaal, integendeel. Dat saaie levens niet bestaan bleek wel uit de toespraken. Dat er veel gebrokenheid is, eveneens. Traditie getrouw was er ’s middags aandacht voor een goed doel. Soms ervaar ik dat als een ‘moetje’. En iedere keer weer is het schokkend te zien hoeveel armoede er overal en nergens is. Behalve armoede is er ook veel strijdlust en moed (bij vrouwen). We mochten collecteren en een druppel op een gloeiende plaat bieden.

laatlosevadagSchilderes Wilma Veen deelde een deel van haar leven. Een heftig deel, vol kwetsbaarheid. Angsten kun je benoemen, en weer loslaten. Daar is een goede gebruiksaanwijzing voor, zie deze foto –>

Ook bij God mag en kun je dingen loslaten. Dat werd concreet gemaakt. We kregen allemaal een sticker, waar we iets op mochten schrijven wat we kwijt willen/ bang voor zijn. Die stickers werden op harten, die al op doeken geschilderd waren, geplakt. Wilma ging er vervolgens overheen schilderen, zodat alles weggewist werd. (zie minifoto hieronder)

hartenevadagb

 

 

Het was een bijzondere dag met een bijzondere ontmoeting!

Lees hier het verhaal van de andere kant van de ontmoeting.