Gistermiddag gingen schoondochter twee en ik naar een concert van Kinga Bàn. Gewapend met extra zakdoeken gingen we vroeg in de middag al weg. Het concert begon om half vier en we wilden een mooie plaats hebben.

We zagen er naar uit en we zagen er ook tegenop. Het is altijd bijzonder om te luisteren naar de muziek van Kinga, zo mooi! Het weten dat ze zo ernstig ziek is gaf ons ook wel wat gespannenheid. Hoe emotioneel zou het zijn?

Nou… bij het eerste lied hadden we allebei onze zakdoek al nodig. Het was een lied dat bij ons allebei diep insloeg. (ook al was  het een lied dat niet nieuw was)

Wat volgde waren de liedjes van de nieuwste cd. De een nog mooier en dieper dan de ander. Teksten over vertrouwen op God, over liefde, over een leven dat steeds kleiner wordt. Zoveel dingen die niet meer kunnen. Ondanks alle pijn (letterlijk ook) en verdriet daar op een podium staan en muziek maken.. we vonden het overweldigend.

En voelden ons soms een beetje bezwaard om zo diep en ver in haar leven te mogen kijken…

Dit lied maakte de meeste indruk op me: