Trouw

De laatste bijeenkomst van NewWine. Deze werd geleid door een vrouw. Alle andere bijeenkomsten werden door een man geleid. Dat was in de afgelopen jaren anders, waren er meer vrouwen. En natuurlijk werden er grapjes over gemaakt.

Het was een mooie afsluiting, een mooie samenvatting van een bijzondere week. De spreekster (Esther Westerkamp) vroeg ons of Jezus door ons heen zichtbaar mag worden? De wereld heeft Gods kinderen nodig!

We mochten allemaal een stuk karton beschrijven. Iets dat ons in de afgelopen week duidelijk geworden was,  een woord, een tekst, een omschrijving van God. Vervolgens hielden we die tekstborden allemaal boven ons hoofd. Het was een bijzonder gezicht, al deze borden, met mooie woorden in de lucht.

Dit was mijn bord. TROUW. Ik ervaar God als trouw. Een trouwe Vader. Hij doet wat Hij beloofd heeft.

Gister was ik bij iemand op bezoek. Haar man is al een aantal jaren ziek. De situatie is stabiel. Samen voelen ze zich vergeten. In het begin van de ziekte was er alle aandacht voor beiden. Nu niet meer. Ze zijn er verdrietig door. Zij nog meer dan hij, hij merkt het wat minder op. Communiceren met hem gaat moeizaam, door zijn ziekte. Dat is best een barrière. Begrijpelijk en verklaarbaar. En toch doet het zo’n pijn! Wat moet ik dan doen, zegt zij? Zelf maar steeds weer aan anderen vragen of ze willen komen? Of ze mijn man eens mee willen nemen voor een autoritje?

Och, wie herkent dit niet, het alleen zijn, je alleen voelen? Hoe gedachteloos kan een belofte gedaan worden? “We komen gauw hoor!” De weduwe die inmiddels al meer dan tien jaar weduwe is heeft de maker van die belofte nog niet weer ontmoet. We komen gauw hoor! Ik probeer dat juist niet te zeggen, om me niet vast te leggen. Maar ook om geen valse verwachtingen te wekken. Op safe spelen dus.

Trouw zijn en daarin God laten zien aan de ander…. niet zo makkelijk dus.