Februari. Een korte maand en tijd die razendsnel verder gaat. In mijn beleving heb ik nog maar gisteren een thema bedacht, en mag ik nu alweer bedenken wie de volgende bloghop mag organiseren en deze bloghop dus gewonnen heeft..
Een deskundige jury is er eens uitgebreid voor gaan zitten en heeft er breedvoerig over nagedacht en is tot een conclusie gekomen. Nu eerst eens zien wie er meegedaan hebben:
Daar gaan we dan, op volgorde van binnenkomst:
- Lineke, zij vertelt over de eerste keer voorlezen aan mensen met een verstandelijke beperking. Het omgaan met mensen is niet nieuw voor haar, dat is juist wat Lineke goed kan en graag wil. Deze ‘activiteit’ is voor nu wel nieuw. ik lees haar bewogenheid!
- Petrina Haak was de tweede inzender. Zij vertelt over een powervrouwenevent waar ze voor het eerst is geweest. Hier heeft ze veel geleerd over wie ze mag zijn voor God. Wat volgt is een (zeer) uitgebreide beschrijving van de inhoud van de cursus, en wat Petrina daar leerde. Het eerste keer iets doen werd wel genoemd, ik miste een beetje de uitwerking hiervan in het verhaal.
- Toen stuurde Anne Stekhoven haar bijdrage in. Op een (in mijn beleving) humoristische manier vertelt zij over haar belevenissen in de wondere wereld van Iphones en andere enge apparatuur.
- Deborah mocht voor de eerste keer een kinderfeestje meemaken. Een spannende gebeurtenis, (en stressverwekkend, ik kan het me nog goed herinneren…. wat was ik blij toen dat niet meer hoefde) Ik las het meer als een verslag, miste een beetje een verhaal component.
- Jantine Huisman vertelde over haar verhuizing van het studentenleven naar het ‘burgerleven’ en welke haken en ogen ze daarin tegen kwam. Jantine noemt haar bijdrage: de angst voor het onbekende, en eerlijk gezegd vond ik dat ook meer het onderwerp voor haar blog, dan het hopthema.
- Chiel Voerman moest wat ‘opgepord’ worden voordat hij een bijdrage instuurde. Eenmaal zover gekomen stond er in no time een bijdrage op het www. Sporen van zijn snelheid zijn wel in de blog terug te vinden. Chiel vertelt over de aanschaf van een andere cv-ketel Leuk om van iets niets bijzonders toch iets bijzonders te maken.
- Wendy Born laat in ons in haar bijdrage meelezen over een spannende tocht, voor het eerst in een ambulance, omdat haar zus overhaast naar het ziekenhuis moest, i.v.m. hartklachten. Wendy voert de lezer mee op haar tocht. Leuk vind ik dat ze in het verhaal niet het onderwerp van de bloghop noemt, maar het ons laat zien. (oftewel in goed schrijversjargon: show, do’nt tell). Het verhaal begint superspannend, en zakt wel een beetje in. (vonden wij dan hè)
- Yvonne Nederend neemt ons op haar blog mee in haar creativiteit, we krijgen beelden te zien van wat ze gemaakt heeft, het nieuwe zit in het schilderen met de Ipad. Ook Yvonne was wat digibetisch, net zoals Anne dat was.
- Terwijl ik dit aan het typen ben, flitst er nog een bijdrage voorbij. Ook Tirza Atsma doet een duit in het zakje. Daarin vertelt ze niet zozeer wat er nu voor nieuws is ontdekt, wel benoemt Tirza een heel aantal dingen die ze ooit voor het eerst heeft gedaan. We worden bemoedigd met de belofte uit de bijbel dat er een nieuwe hemel en nieuwe aarde komen. Eerlijk gezegd kon ik niet heel erg een lijn of een clou in het verhaal ontdekken.
Tja, en dan nu: wie mag de volgende bloghop organiseren? De jury heeft zich beraden, dit is onze uitspraak en hier moeten jullie het mee doen:
Wendy, wil jij de volgende bloghop organiseren? Jouw bijdrage was het meest aansprekend, vonden allernaaste en ik.
N.C. van der Bas
De reden waarom ik nooit meedoe met de bloghop is dat er een soort wedstrijdelement in zit. Misschien hebben mensen dat nodig om beter te presteren, maar persoonlijk vind ik als christelijke blogger, dat iedereen verschillende gaven heeft gekregen. En de één meer dan de ander en dat krijgen we van de Schepper en dat mogen we ook ontwikkelen. Maar degene met 5 talenten kan soms ook zoveel leren van die maar weinig talent heeft, maar er toch door geraakt worden. Natuurlijk weet ik dat degenen die weinig talenten bezitten ook door kritiek te krijgen er bij kunnen leren, maar het nodigt voor anderen niet uit om zo’n blog dan nog te lezen. En misschien voor de blogster zelf is het misschien zeer ontmoedigend. Ik denk persoonlijk, dat we als christenen elkaar moeten bemoedigen met schrijven. En niet elkaar beoordelen.
Dat wordt in ons christelijke wereldje al zoveel gedaan, toch?
Marc Volgers
Het staat je natuurlijk vrij wel of niet mee te doen. Ik zie de bloghop niet zozeer als wedstrijd, maar uiteraard “beoordeel” je elkaar wel. Persoonlijk denk dat ik christenen soms ook weer te lief voor elkaar zijn. Zeker als je aan zoiets meedoet, mag je ook kritiek verwachten. Als dat onderbouwd is, is daar denk ik niets mis mee. Prima om iemand te bemoedigen, maar ook eerlijk: als iets schrijft wat niet lekker leesbaar is, vol met taalfouten zit, moet je dat gewoon kunnen zeggen. Op een aardige manier.
Er zijn mensen die denken dat ze kunnen schrijven omdat goedbedoelende bemoedigers geen kritiek durven geven. Blogs die dagboekwaardig zijn, maar niet meer dan dat. Ik heb ooit een blogpost gelezen – geen christelijke blogger trouwens – dat echt onleesbaar was. Taalfout op taalfout, geen lijn, niet te doen. Ik heb die persoon op een aardige manier aangesproken, het was een setting waarin daar ruimte voor leek te zijn. De reactie was iets als: dit is nu eenmaal mijn stijl van schrijven. Ja… maar wil je dat ánderen het lezen? Dan zul je het ook leesbaar moeten opschrijven.
Normaliter haak ik na een paar regels taalfouten af (een taalfout hier of daar kan ik hebben – niet in het minst omdat ik zelf nog wel eens taalfout ontdek bij mijzelf 😉 ). Tenzij het echt een goed verhaal is. Het is niet mijn taak om iedereen daarop aan te spreken, maar soms is die ruimte er en doe ik dat wel, en probeer dat netjes op te schrijven (wat vast niet altijd zal lukken 😛 ). En in een bloghop moet dat ook kunnen. En ja, als je dat niet wil kies jij de juiste weg: niet meedoen.
Ik vind dat we als christenen liefdevol naar elkaar moeten zijn, niet lievig. Als ik onzin schrijf op mijn blog, als ik slecht schrijf, taalfouten maak, dan hoor ik dat liever dan dat mensen doen alsof ik geweldig schrijf. Dan liegen mensen tegen me. Ik zou denken dat ik er allen maar van groei. En ja, ik vind het niet altijd leuk om te horen, en ik heb wel eens even moeten slikken. Maar goed, ik blog nog steeds en ik hoop dat ik er beter door ben gaan schrijven.
N.C. van der Bas
Dat ben ik wel met je eens Marc. Het is niet zo, dat mensen een blog niet zouden mogen beoordelen. Dat zou wel heel kort door de bocht zijn. Je kunt altijd van iets leren. Je hoeft ook niet altijd lievig te zijn, er mag gerust kritiek zijn. Voor mezelf vind ik het helemaal niet erg zelfs.
Maar persoonlijk vind ik het nog steeds, als ik kritiek op iemands blog heb, zal ik die persoonlijk zelf benaderen en dat niet voor iedereen te kijk zetten, zodat iedereen er op af haakt om zo maar te zeggen. Het moet opbouwend zijn. Zodat diegene er mee aan het werk kan gaan. En dat is ook een bepaalde gave die je moet bezitten om het zo te brengen. (‘k zeg niet dat ik dat altijd zo kan) En je hebt natuurlijk altijd mensen, die niet tegen kritiek kunnen, maar ja dat blijf je houden.
Wendy Born
Dank je wel Margé! Ik ga zeker iets nieuws bedenken voor de maand maart. Wordt vervolgd…
Deborah
Dankjewel voor het thema en voor het beoordelen!