Onlangs waren we met een aantal mensen bij elkaar, zoals we elke veertien dagen bij elkaar komen, om te zingen, te bidden, naar God en zijn woord en naar elkaar te luisteren. Afgelopen week ging het over woestijnervaringen, n.a.v. Hosea 2. Dat is niet zozeer het onderwerp van dit blogje. We kwamen aan de praat over veranderen. Er is een visje poster met deze tekst:
Deze tekst wekt een beetje de indruk dat veranderen een must is, een doel op zich. Heel fijn dat God me neemt zoals ik ben, maarre… vooral niet zo blijven. Ik moet veranderen, kan het motto worden. En wanneer verander ik dan? Zal ik er nu maar eens mee beginnen, of toch nog even wachten? Help, ik ben nog steeds niet veranderd… Het kan zomaar weer een soort van moeten worden en stress opleveren.
In dat gesprek werd verwezen naar de vlinder die regelmatig in ons kerkgebouw rondfladdert. Iedere keer weer een verrassing, die vlinder. Zo bijzonder! Een vlinder is eerst een rups, en wordt vervolgens een vlinder. In onze ogen is een rups een onoooglijk beestje, nodig aan verandering toe. Gelukkig komt die verandering er ook, en zie eens wat een prachtig schepsel die vlinder is.
Ik zat er nog eens over na te denken… die rups, wat doet die nu zelf aan zijn verandering? Zou die echt denken: kom, nu is het tijd voor verandering, laat ik daar eens wat aan gaan doen? Of is die verandering een proces dat de rups ondergaat? Ik vond verschillende filmpjes op You Tube over de verandering tot een vlinder. Wat me opviel was dat die rupsen een draad ‘spinnen’ om zich vast te kunnen zetten. Daarna volgt een ingewikkeld proces, waarin de vlinder langzaam te voorschijn komt. Natuurlijk is dit een vergelijking en een beeld, dat niet een op een over te zetten is.
Toch denk ik dat de vergelijking deze is: wij worden veranderd, door de Heilige Geest. Het is niet ons werk, wel het werk van God, op zijn tijd, op zijn manier. Soms worden we veranderd op een manier die we zelf niet bedacht hadden en die we zelf ook niet gekozen zouden hebben. Ik denk dat er voor die rups die vlinder wordt geen ontkomen aan is. Ik denk dat voor wie in Christus is, er evenmin een ontkomen aan veranderen is…
Ooit een verpopping gezien?
margreet rots
Toen ik dit las was het eerste wat in me opkwam deze gedachte: een rups doet niet zoveel aan zijn verpopping, maar eet zich van tevoren wel vol. Ik denk dan meteen aan Rupsje Nooitgenoeg, Die kan er niet genoeg van krijgen. Ik denk dat we bezig mogen zijn met eten, goed voedsel tot ons nemen om te groeien en om te komen bij dat moment van verpopping. Als we niet eten, worden we ook nooit een vlinder… Dat is volgens mij wel een verantwoordelijkheid die we voor onszelf moeten nemen: Welk voedsel neem je tot je? Neem je genoeg? Het Woord van God is levend en krachtig en brengt wonderen tot stand! En wat is het goed te weten dat de Heilige Geest ons vernieuwd! Hij is onze heiliging, Jahweh Mekaddesh!
Dank je voor je mooie blog.
maahtje
Hartelijk bedankt voor je aanvulling, Margreet. Geeft weer een ander perspectief, mooi!