In een week waarin zoveel gebeurde dat ik liever zou  vergeten, gingen we naar een voorstelling met deze titel. Door het voorproefje in podium Witteman waren we nieuwsgierig geworden. Het is een voorstelling waarin het Nederlands Kamerkoor zingt en Arjan Nederveen een man uitbeeldt die aan dementie lijdt. Het geheel duurt ongeveer anderhalf uur. Het koor zit op stoelen of staat ervoor. Het repertoire dat gezongen wordt is afwisselend: een lied van Brahms naast een lied van Spinvis. Het koor zingt loepzuiver en geweldig mooi. (al waren er redelijk veel liederen waar ik aan moest wennen, maar dat levert ook wel weer leuke zoektochten op)

Het spel van Arjan Ederveen was adembenemend. In de eerste scène speelde hij de zoon van de persoon met dementie. Een zoon die verdwaalde in het oerwoud van termen als WLZ, CIZ, ZZP en het systeem waar niet doorheen te komen was.

Daarna kwam de vader zelf in beeld. Wat een herkenning voor mij. Zoveel herinneringen aan mijn vader kwamen weer boven. Ontzettend goed gespeeld. In diverse scènes werden de impact en gevolgen van dementie uitgebeeld. Het proberen verbergen van het vergeten,  het onhandig handelen, de woede, de wanhoop, het was er allemaal. (in dit spel en in werkelijkheid)

Ondertussen zong het koor. Fantastisch zuiver en mooi. Wat ik bijzonder vond dat de vraag naar identiteit gesteld werd. De man durfde niet meer in de spiegel te kijken, want wie was hij nu nog? In zijn werkzame leven was hij huisarts geweest. Als arts wist hij wat hem te wachten staat, en kon hij haarfijn uitleggen wat er in zijn hoofd gebeurde. Maar wat bleef er van hem over, zo vroeg hij zich af.

Ik stuiter nog en heb nog van alles om over na en terug te denken. (alleen nog te zien aanstaande zondagmiddag in den Haag)