Afgelopen donderdag waren we op zoek naar dit lied. We is een aantal gemeenteleden, die bij ons thuis nadachten over wat vergeven is en hoe je dat doet. Een paar filmpjes op You Tube was het voorbereidingsmateriaal. Twee filmpjes van 20 minuten elk. Voor mij twee keer twintig lange minuten. Irritatie klom op in mijn lijf en onmacht overspoelde me. Onmacht over wat ik hoorde, onmacht over wat er mee te doen.
In het ene filmpje vertelde een mevrouw over haar ongeluk, en dat ze de veroorzaker van dat ongeluk eerst niet vergeven kon, dat haar leven door wrok werd beïnvloed, dat ze uiteindelijk wel kon vergeven en dat dat haar veel zegen had opgeleverd. In het andere filmpje werd gezegd: “Er zijn mensen die zeggen dat ze wel willen vergeven, maar het niet kunnen. Ik(de spreker) zeg dan: waar een wil is, is een weg”. Tja, en dan denk ik: wie niet weg is, is gezien.
Tja, daar kan ik dan weer niets mee. Klinkt als een verwijt: als je niet kunt vergeven, ligt het aan jezelf. Of als: je vertrouwen op God is te klein. Als je ècht op God vertrouwt en ècht van genade leeft, dan kun je wel vergeven…. Bovendien is het erg ongezond om niet te vergeven, de wrok gaat vast zitten in je en je wordt belemmerd in je leven met God. Was een beetje wat ik uit de filmpjes haalde.
Ik merkte dat ik deels kon volgen, en deels ook niet. Naar mijn mening word je erg op jezelf teruggeworpen, je moet het zelf doen. En zoals ik de filmpjes begreep, is het vooral goed voor je eigen psyche om te vergeven. Maar misschien heb ik niet goed gekeken en geluisterd.
Aan het begin van de avond lazen we uit de bijbel: Matteüs 18 vers 21 tot 35, waarschijnlijk de meest bekende gelijkenis over vergeven. Iemand kreeg een groot bedrag kwijtgescholden, om vervolgens bij een ander, die hem geld schuldig was, verhaal te halen. Het was “logisch” dat hij wel moest vergeven, hij deed het niet. Zo zijn wij ook, als we wel Gods genade willen aanvaarden, en een ander niet kunnen/ willen vergeven. Voor mij is vergeven vooral een opdracht van God. is vergeven daardoor iets statisch en iets wettisch geworden? Hm, dat weet ik niet. Ik blijf het moeilijk vinden om te vergeven, ik voel me (soms) te gekwetst en geraakt. Mijn angst is dat ik over me heen laat lopen, als ik wel vergeef. Ik denk dat die gedachte me soms belemmert om oprecht naar mezelf en mijn motieven te kijken. Ik denk/ weet/ ervaar dat ik nog veel moet leren en vergeving moet vragen.
Gisteren wilde ik een winkel binnenstappen, mijn fiets stond al op slot. Er kwamen een paar mensen aanlopen, om dezelfde winkel binnen te gaan. Zij zag me niet, hij groette wat binnensmonds. In een enorme flits kwamen veel pijn en wrange herinneringen naar boven. Die winkel heb ik niet meer van binnen gezien.
Michiel Brouwer
Al Gods werk is erop gericht om je te bevrijden van bindingen. En wrok is me een binding! Je zegt het zelf al: je gaat een winkel niet meer binnen omdat je er bepaalde mensen tegenkomt. Niet zij zijn de oorzaak daarvan, maar de wrok staat als het ware tussen jou en de deur in. Die beperkt dus je bewegingsruimte. God geeft ons inderdaad de opdracht om te vergeven. Omdat Hij wil dat we ons als kinderen van Hem gedragen. Maar niet minder omdat Hij weet dat goed voor ons is. En wat kan vergeven moeilijk zijn. Ik zie het als met kiespijn naar de tandarts gaan. Je wéét dat het zeer gaat doen. Maar je weet ook dat de pijn die er al is (en die je ‘gebonden’ houdt) zal blijven als je niet gaat. En achteraf ben je als een kind zo blij dat je het gedaan hebt! Echt, ik heb het zelf meermalen zo ervaren. Heel veel zegen gewenst!
maahtje
ha Michiel, bedankt voor je reactie. Leuk dat je de weg hiernaartoe gevonden hebt. Ik schreef over pijn en wrange herinneringen, bij die winkel, niet over wrok. Maar vond het ook wel confronterend om deze gevoelens, na zoveel jaar, nog te merken! (kortom, werk aan de winkel)
Dank voor je zegenwens!
Metta
Onlangs las ik in boeiend artikel over vergeving, verzoening en loslaten met de titel ‘Vergeving en vergevingsgezindheid’. Mijns inziens wordt hier terecht in gesteld dat voor vergeving berouw nodig is. Het artikel is te lezen in het EC-magazine op http://issuu.com/evangelisch-college/docs/ec-magazine_juni_2012/1, pagina 12 en 13. Ik ben benieuwd wat je van dit artikel vindt.
Michiel Brouwer
Leesvoer vind ik altijd interessant, dus dank je! 😀
Helaas kan ik me niet vinden in het artikel. Ik ontdek dat je de bijbel hierover (voor mij onverwacht) heel verschillend kunt interpreteren. Bij de manier waarop Jezus’ woorden aan het kruis worden geïnterpreteerd haakte ik definitief af. Ik ben misschien een simpele jongen, maar “Vader, vergeef het hun want zij weten niet wat ze doen” kan ik niet anders uitleggen dan dat het daar over vergeving gaat.
Zoals ik al aangaf, heb ik uit eigen ervaring voor situaties gestaan waarin vergeving de enige uitweg was. Ook waarin ‘daders’ zich niet schuldig voelden. Ik heb hen, niet zonder grote worstelingen, kunnen vergeven. Het gevaar van een soort superioriteitsgevoel ligt dan op de loer, maar dat is nooit mijn primaire drijfveer geweest. Ik wil op Jezus lijken (ik zeg niet dat dat erg goed lukt en Hij kan het beamen), vooral zoals Hij was toen Hij aan het kruis hing te bloeden. Ik weiger te geloven dat Hij zijn vergevingswoord had gesproken als Hij het niet meende. Ook weiger ik te geloven dat Hij die het Woord van God wordt genoemd (Johannes 1) ons op zo’n cruciaal moment met een vage formulering het bos in zou sturen. Dat wil er bij mij gewoon niet in. Bovendien is de tekst in het artikel uit 1 Johannes 1 voor zover ik weet de enige plek in de bijbel waar een causaal verband tussen belijden van zonden en vergeving wordt gelegd. Als ik naar de grondtekst kijk, kan het daar gaan om ‘opbiechten’ maar ook ‘niet verhullen, niet ontkennen’.
Ik geloof bovendien dat er een verschil is tussen de verhouding God-mensen en mensen onderling. God heeft als eerste en enige recht van spreken als Hij eerst berouw wil zien. Geen mens heeft dat recht, hoe hard je hart ook om (eigen)gerechtigheid kan schreeuwen. God komt de wraak toe, Hij zal vergelden. Maar wat vinden we (ik voorop) het moeilijk om dat te aanvaarden.
Als ik terugkijk op situaties waarin ik iemand heb vergeven (en dan ging het niet om kleine dingen), is de grootste worsteling het opgeven van mijn gevoel voor eigenrecht geweest. En dus aanvaarden dat mijn persoon geen recht wordt gedaan. Ik denk wel eens: van vergeven wordt niemand slechter, behalve je ego. En laat je ego nou net datgene zijn waarvan God je probeert los te weken. Ik ervaar het als ‘gelouterd worden’. Het brengt zeer zeker geen rust, maar wel vrede. #diealleverstandtebovengaat
maahtje
Ik had even tijd nodig om te lezen.. zoals het beschreven staat, klinkt het ‘logisch’. Alleen kan (ook) ik niet zo uit de voeten met het deel over Jezus aan het kruis, dat het als overgeven aan God bedoeld zou worden. Ik kan het overige geschrevene goed volgen en denk ik, ook wel onderschrijven.
Wat mij in die filmpjes tegen de borst stuitte, was het puur menselijke in vergeving. Ook de druk die daardoor op mensen gelegd kan worden. Als je het niet kunt, ligt het aan jezelf. Voor mijn gevoel vergelijkbaar met genezen: soms wordt er gezegd: als je niet geneest, is je geloof te klein…. hoe hardvochtig kun je zijn?
Niet recht ten opzichte van God staan, maar het zelf goed voelen door te vergeven.. Ja, ik snap dat, verstandelijk, en toch wringt er iets voor mij.
maahtje
nog even dit: de reactie die onder die (laatste) reactie van Michiel staat, is bestemd voor Metta, op de een of andere suffe manier lukt het me niet dit op de goede plek te krijgen..
Michiel Brouwer
Druk van anderen… Een ander heeft vaak makkelijk praten. Jij zult maar gekwetst achterblijven, terwijl de ‘dader’ zonder enig (zichtbaar) schuldgevoel lekker doorleeft en doet of er niks is gebeurd. Om een ontkennende dader te kunnen vergeven moet je een hevige strijd met jezelf aangaan. Vergeving is een extreme vorm van zelfverloochening. Geven, terwijl jou net iets is afgepakt. Alle gedragsregels van de wereld op z’n kop, maar in mijn overtuiging precies het gedrag zoals God het heeft bedoeld. Overwin het kwade door het goede. Misschien wel de moeilijkste strijd op aarde en tussen je oren. Ik stel me voor met wat voor gevoel Jezus de tuin van Getsemane in liep. Toch liep Hij die tuin in.
En wat is dat dan, vergeven? Volgens mij iets als dit: ik zie iemands ‘misdaad’ in de ogen en neem het wilsbesluit om het van de rekening af te halen. Ja, het is gebeurd. Maar nee, ik reken het hem of haar niet meer aan. Omdat het een wilsbesluit is, is het een zaak tussen God en mij. Een ander kan me tips geven en uitleggen hoe het werkt. Maar geen mens kan me ertoe dwingen. Anders kun je het ‘geven’ net zo goed uit het woord ‘vergeven’ schrappen.
Sebo Hilberts
Hallo Michiel, en Margé,
Het is al weer een hele poos geleden dat dit stuk geplaatst is, maar niettemin wil ik hier toch graag op reageren door een eigen ervaring te delen.
VERGEVING…EEN GODDELIJKE ZAAK.
Uit mijn dagboeken, deel 053, “Haat”: (2008)
“….Onze moeder had ons, kinderen, vroeger in haar macht en gebruikte ons waar ze maar kon. Ze heeft mij geslagen, uitgescholden en vernederd zoveel ze kon. Ooit, op een zaterdagavond, ik was 13 jaar, moest ik weer eens vroeg naar bed. Toen ik net uit de douche kwam, stond zij daar plotseling. Ik had haar niet boven horen komen maar dat was normaal. Nietemin schrok ik me wezenloos! Ze zei zonder enige reden of aanleiding: “Was jij maar hartstikke dood! Was je maar nooit geboren! Uit m’n ogen! Ik wil je niet zien..!” Ondanks dat ik toch al erg veel gewend was, sneden die paar woorden dwars door m’n kleine zieltje. Alle klappen tezamen, die ik tot dan toe van haar had gehad deden niet zoveel pijn als die paar woorden. Ik zou die woorden nooit meer vergeten en ik wist op dat moment, dat ik haar nooit meer zou vergeven! Ongeacht de situatie, ongeacht hoe oud ze zou worden. Ook al zou ze me erom smeken.”
Nou was ik hierdoor door de jaren heen griezelig hard en ‘genadeloos’ geworden. Vergeving was zwak! Wraak moest je nemen! Zo hard mogelijk!
Dat had hij of zij verdiend en bovendien moest je niet over je laten lopen..dan ben je alleen maar zwak. Net als vergeving. Dat was wel zo’n beetje de grootste bullshit, die een of ander zweverig figuur je op de mouw kon spelden! Nee..vergeving was een goddelijke zaak en dus dat moest je maar aan God overlaten… de wraak doe ik zelf wel eventjes…
Haat wordt een zodanig deel van jezelf, dat het je ‘eigen’ natuur gaat overnemen naarmate je die haat langer en langer met je meedraagt. Ik heb ervaren dat haat lelijk maakt, van binnen èn van buiten. Het is een demon die je van binnenuit verteert, opvreet. (datzelfde geldt voor blijvende boosheid, wroeging, wrok, etc.).)
UIt mijn dagboeken, deel 045, “Vergeving”: (2008)
“Na mijn bekering merkte ik dat ik heel langzaam maar zeker een ietsiepietsie milder ging denken over mijn moeder en op zeker moment haar zelfs wel wìlde vergeven, maar niet kon.
Ik wist niet hóé, en….ik durfde niet. Ik had nooit anders gekend en was als de dood voor die onbekende verandering…
Gisteravond sprak ik met mijn nieuw verworven vriendin en onbedoeld kwam toch mijn dagboek deel 36 aan de orde. Ze noemde het nl. en vroeg of ik werkelijk mijn ouders vergeven had. Ik zei natuurlijk en heel zeker van mezelf: JA!!
Maar ís dat ook zo? Hoe weet je van jezelf of je iemand vergeven hebt of niet? Is daar een soort van formule voor? Natuurlijk kun je het tegen iedereen zeggen, maar…IS het ook echt zo? Heb je die persoon ECHT vergeven?? Hoe wéét je dat dan?”
Wel, zoals ik al eerder zei in negatieve zin: vergeving is een goddelijke zaak.
En ik ben zo gelukkig geweest dat ik dat heb mogen ervaren. Ik kòn niet vergeven, laat staan uit eigen kracht! Maar zodrá ik de Heer in m’n leven had, en Zijn liefde in mij begon te werken..leek het bijna als vanzelf te gaan. (ik vergelijk het wel eens met de discipelen, die mensen genazen uit Zijn Naam. Ze konden dat niet uit éígen kracht, maar het was de kracht van de Here Jezus die hen die dingen liet doen)
Als je iemand iets hebt vergeven, die jou iets heel ergs heeft aangedaan, dan merk je dat je opeens langzaam maar zeker van diegene gaat houden! Heb je hem of haar jaren lang gehaat, zoals in mijn geval, opeens merk je dat je gevoelens voor diegene hebt, gevoelens die je misschien nooit eerder hebt gehad. Voor mij persoonlijk was dat een enorme schok en bevrijding tegelijk, waar tevens ook heel veel verdriet en spijt bij kwam kijken.
Nu, jaren later kan ik zeggen dat Opwekking 629 van levensbelang is geweest: “..toen er vergeving was, kwam de genezing ook en de weg naar herstel was begonnen. Herstel…in de eerste plaats van mijn eigen IK, mijn hele ZIJN. De zachtheid van karakter kwam terug (had ik nooit gehad) en bovenal…het verlangen om te vergeven, om lief te hebben! Een ongelooflijke gewaarwording…
Ook al zijn mijn beide ouders dood..nochtans kan ik in volle waarheid en oprechtheid zeggen:
“Ik hou van jullie en ik mis jullie!” En ik weet, dat ik daarmee niemand voor de gek hou, laat staan mijzelf of de Heer. Het is de Liefde van de Here Jezus, die het allemaal mogelijk heeft gemaakt.
En ik? Bevrijd van al die haat en pijn..wat heeft het allemaal met mij gedaan?
Het heeft me in staat gemaakt om lief te hebben en dus..om zielsgelukkig te zijn…
God’s warme deken van liefde,
Sebo
maahtje
Dank voor je reactie, Sebo! Mooi om te lezen.