Verhuizing

Druk bezig zijn met de verhuizing van je moeder, snel alles willen regelen. Ik ben daar van. En als laatste klusje van deze dag snel laten overschrijven naar de apotheek waar het verzorgingshuis van je moeder zaken mee doet. Om vervolgens de volgende ochtend gebeld te worden door de verzorgster van dienst met de mededeling dat de medicijnen keurig geleverd zijn door de nieuwe apotheek. Maar wel op het oude adres, in het postvak van de flat. Oeps! Leuk zo’n wisseling van de apotheek,  maar dan moet je het wel goed  uitwerken! “En nee, medicijnen hebben we hier niet op voorraad en mijn gedachte dat de plastablet van een ander ook bij mijn moeder zou werken was wel erg praktisch maar niet volgens protocol.”

Dit gebeurde begin van de week. Ik stapte maar weer in de auto om de medicijnen op te halen. En zo kwam het toch nog goed. Sinds maandag woont onze moeder in een verzorgingshuis, die gelukkig nog wel bestaan. De revalidatie in het verpleeghuis ging goed, terugkeer naar haar flat was niet gewenst en niet haalbaar. Wat erg fijn is en waar we erg dankbaar voor zijn is dat gesprekken voeren wel weer mogelijk is. Niet terug gaan naar haar flat was een opluchting en ook wel een grote verandering. De verhuizing van de eengezinswoning naar de flat ervaarde ze als meer ingrijpend.  Dat was de woning waar we als gezin jaren gewoond hebben, die had meer verhalen in zich dan nu deze flat waar ze toch ook wel weer een behoorlijk aantal jaren alleen gewoond heeft.

er moest nog flink gewerkt worden!

Het was even wachten op de indicatie van het  CIZ, toen die er eenmaal was ging alles in een sneltreinvaart: de ene maandag indicatie binnen en de volgende maandag opnamedag. Dat betekende inkopen doen, spullen in elkaar zetten, in de flat kijken wat er mee moet, dat inpakken en overbrengen. Dat konden wij als kinderen doen, gelukkig. Met de aanwijzingen van moeders kant.

Na een weekje drukte was dus maandag de opnamedag. Moeder moest nog veel handtekeningen zetten, kreeg uitleg over allerlei dingen. Kortom eigenlijk teveel voor een hoofd dat nog niet zolang geleden een CVA doorgemaakt heeft. En blijkbaar ook teveel voor mijn hoofd, zodat ik het nieuwe adres vergat door te geven.

De eerste dagen in het verzorgingshuis zitten er op. En de eerste berichten zijn positief. “Zelfs m’n bed wordt voor me opgemaakt”, zo klonk het. Fijn om te horen dat dit soort dingen als zegen gezien worden.

Daar zijn we blij mee en dankbaar voor. Nu wacht ons nog de taak alle administratieve dingen uit te voeren en de flat leeg te maken.