Vroeger was alles beter, wordt weleens gezegd. Of dat zo is betwijfel ik sterk, wat wel zeker is dat veel dingen vroeger anders gingen dan ze nu gaan.

Vandaag bracht ik iemand naar het ziekenhuis. Ze kwam voor een operatie. Om één uur waren we aanwezig. Mevrouw kreeg een polsbandje met haar gegevens en een barcode. We gingen naar de operatie afdeling. Daar meldden we ons opnieuw, en volgde een kort gesprek met de laatste informatie. (geen nieuwe dingen gehoord) Het polsbandje zou gescand worden, waardoor alle gegevens op een computer zichtbaar werden, zo hoorden we. Vervolgens begon het wachten tot “patiënte” aan de beurt was. We wachtten in een kamer waar veel meer mensen op hun beurt zaten te wachten. De een sliep bijna, de ander was druk in gesprek met zijn ‘begeleider’. Over de prijs van het opmaken van een eenvoudig testament. Af en toe werd er iemand opgehaald om verder voorbereid te worden voor de operatie. Na verloop van tijd kwam een gastvrouw de ‘begeleiders’ iets te drinken aanbieden. Uiteraard mochten de “patiënten” niets drinken, want nuchter. Beetje raar idee om koffie te drinken terwijl de ander niets mag hebben.  Na een uur wachten was “mijn” patiënt aan de beurt. Toch even een kleine knuffel en zij mocht met de gastvrouw mee. Op weg naar de operatiekamer, op weg naar een beslissende operatie.

“plafond” van ziekenhuishal

Hoe anders ging dat in de tijd dat ik in het ziekenhuis werkte. De patiënt werd een dag voor de operatie opgenomen.Kreeg een polsbandje om, met daarop naam, geboortedatum en afdeling waar hij lag. Zo nodig werd het het operatiegebied geschoren. (waarvan later bleek dat dat onhygiënischer is dan niet scheren) Dat was nou niet een van mijn favo klusjes destijds. De patiënt moest zich vervolgens wassen of douchen met (stinkende) desinfecterende zeep. Voor het slapen kreeg de patiënt een slaaptablet en een rustgevend pilletje. En hij moest na 24.00 uur nuchter blijven. De volgende ochtend ging een telefoontje van de operatieafdeling naar de gewone afdeling:  de prémedicatie kon toegediend worden. Dit waren twee injecties, een rustgevende en een pupilverwijdende. Na het volgende telefoontje brachten twee verpleegkundigen de patiënt naar de operatiekamer.

Het is bijna zoek de verschillen. Ik merkte vanmiddag dat het wachten veel stress opleverde. Ik vond het zelf niet prettig om in zo’n kamer te moeten wachten, waar allerlei mensen eveneens zaten te wachten. Een echt gesprek lukt niet, met veel vreemden om je heen, dus we zaten een beetje stilzwijgend om ons heen te kijken. Het positieve voor patiënten is dat er iemand bij hen is, tot ze de OK ingaan.

Wat me opviel was dat er weinig verpleegkundigen aan te pas kwamen. Even voor dat gesprekje, daarna nam een vrijwilligster het over. Iets dat steeds meer gebeurt, dat overnemen. Jammer dat er zo banen verdwijnen.

Inmiddels is de operatie achter de rug en geslaagd. Dat is dan weer iets om erg dankbaar voor te zijn!