En dan stap je weer naar binnen, na ruim twee maanden, alsof je er gisteren nog was…. Dat gebeurde gisteren. De begroeting was onwennig. Hallo allemaal, daar bleef het bij. Iets met corona enzo.

Het was fijn om weer bij schoondochter en kleinkinderen te zijn. Ik mocht assisteren/ toezicht houden of wat het ook was, bij het maken van het schoolwerk, zodat hun moeder boven rustig kon werken.

Ik ben weer bij met spelling, rekenen, begrijpend lezen in groep vier en zes. Het schoolwerk was in een ochtend gepiept. De ene leerling had meer te doen dan de andere leerling, de ene leerling was ook wat meer gemotiveerd dan de andere. De een vond een boek, waaruit wel 30 minuten gelezen moest worden, saai. Dertig minuten oma, belachelijk! Wat een saai boek, geen uitdaging. Ik doe het niet, ik ga de Donald Duck lezen. Nadat we tot de conclusie kwamen dat daar misschien evenmin veel uitdaging in zat, en vervolgens bleek dat dertig minuten gewoon dertig  minuten zijn, ook bij oma’s, werd er soort van gedwee gelezen. Natuurlijk hielden we ook een pauze, en volgens de kinderen was dat een schermpauze. Hetgeen betekent dat je juist dan op je schermpjes zit. Zo hobbelden we de lesdag door. Ik leerde veel, en hopelijk de kleinkinderen ook nog wat. Na de lessen gingen we nog naar buiten, touwtje springen, elastiek twisten, ik wist niet dat dat nog gedaan werd! Na al deze inspanningen aten we nog een ijsje en was de dag alweer voorbij.

Mijn respect voor alle thuiswerkende en dan ook nog onderwijzende ouders is enorm! In mijn beleving is het (bijna) niet te doen om je kinderen te begeleiden met hun schoolwerk, en ook nog zelf je werk te doen. Applaus voor de ouders! En de mensen op de scholen die zich zo inzetten om mooie lespakketjes te maken voor de kinderen. Bedankt!