Geef vrede
Geef vrede, Heer, geef vrede,
de aarde wacht zo lang,
er wordt zo veel geleden,
de mensen zijn zo bang,
de toekomst is zo duister
en ons geloof zo klein;
o Jezus Christus, luister
en laat ons niet alleen!
Er woedt een strijd in de gereformeerde kerk vrijgemaakt. Het besluit om toe te staan dat vrouwen in alle ambten actief mogen zij, roept veel weerstand op. Op twitter woeden fitties over dit onderwerp. Onvoorstelbaar hoeveel en wat je in 140 tekens naar een ander kunt werpen. Het grote verwijt (en misschien ook de angst) is dat deze besluiten betekenen dat er geen recht wordt gedaan aan Gods woord. Dat wordt losgelaten, dat Woord. En in een goede kerk houd je vast aan het woord van God. En als je ergens begint met loslaten, dan kan het niet anders dan dat je uiteindelijk alles van God loslaat, zo is de redenering.
Gisteravond was er een vergadering van kerkleden die het niet eens zijn met deze besluiten. Onder leiding van twee predikanten. Deze predikanten riepen op om de GKv te verlaten. Schrijf een brief aan je kerkenraad met daarin je bezwaren, en geef aan dat als er geen gehoor gegeven wordt aan die bezwaren, ga dan weg. Het bestaat niet dat je als echte gelovige het eens kunt zijn met de besluiten van deze synode. Dus wegwezen. Waar je dan naar toe moet werd er (geloof ik) niet bijgezegd. Ik baseer met op wat ik in het Nederlands Dagblad lees.
De wereld staat in brand, en wij vergaderen hierover. Misschien is dit een tegenstelling die niet klopt. Iets met appels en peren enzo. Maar toch… waar zijn we mee bezig en waarom? Is dit de manier van kerkzijn die God graag wil? Ik weet het niet meer, ik word er erg moe en verdrietig van en over. Weer een scheuring… die was er ook al in 2003 en 2004 en 1969 en 1944 en… iedere keer weer scheuringen, om de waarheid recht te doen, want dat wil God graag.
Dit is wat speelt binnen de vrijgemaakte kerk. De kerk waar wij lid van zijn. In het algemeen zijn de kerkgebouwen van onze kerken niet zo heel erg groot. Momenteel is het bouwen van een mega kerk in Yerseke in het nieuws. Een megakerk met 2000 zitplaatsen. Een kerk voor de Gereformeerde Gemeenten. Een kerk die gebouwd wordt in een natuurgebied. met een parkeerplaats voor enkele honderden auto’s. Het lijkt een schuilplaats te worden voor gelijkgestemde mensen. Heerlijk om dicht bij elkaar te zitten en elkaar te warmen. Klonterkerk, zo werd deze kerk in het Nederlands Dagblad genoemd. Gelovigen zijn als zout. Smaakmakers, zouden we moeten zijn. Hier, in Yerseke, gaan we bij elkaar zitten, warmen we elkaar en hebben we niet veel last van de boze wereld.
Ook dit doet me denken aan een liedje: vluchten kan niet meer, schuilen alleen nog wel, heel dicht bij elkaar. Dat doen we dan ook maar. In een grote kerk, bijna een toren van Babel. Ik vraag me af in hoeverre je je verantwoordelijkheid voor de aarde neemt, met het bouwen van van zo’n kerk met een grote toren. En ik vraag me af of dit nu de bedoeling is van kerkzijn, van leven als Christen.
Ik blijf worstelen met alles wat er gebeurt, en het kan me terneerdrukken.
Heer ontferm U…
En ik? Ik kan niet wachten tot het zover is dat ik me kan verschuilen in mijn eigen bubbel, de New-Wine bubbel!
Gerda
Ja wat is dat tegenstrijdig om in een tijd als deze met zoveel extreem geweld en oorlog je in Nederland bezig te houden met de vrouw op de preekstoel of niet.
De vrijmaking was ook in een extreme tijd. Blijkbaar maakt dat niet uit en staat het leven in de kerk in die zin los van het wereldgebeuren.
Mijn familie woonde in die tijd in een plaats waar de dominee zich niet vrijmaakte; zij bleven synodaal. Want int algemeen nam de dominee zijn gemeente mee dacht ik. Zo komt mijn schoonmoeder uit Zalk. Daar maakte de dominee zich vrij dus werd de betreffende gemeente vrijgemaakt.
In grotere plaatsen zal er op plaatselijk niveau wel een meer zichtbare scheuring geweest zijn. Tja. Hoe mietje dan als individu reageren.
Ik weet uit eigen ervaring dat de synodale kerk op het hellend vlak terecht kwam. Vrijzinnig al in de jaren 60 onder leiding van de vrijzinnige VU. Kuitert en consorten. En de mannen die nog verantwoordelijkheid nemen daar die zijn vaak ver te zoeken.
De discussie in deze tijd ligt voor mijn gevoel niet zozeer in de vrijzinnigheid in de zin dat je ook op catechisatie het niet meer hebt over de bijbel maar over homofilie en dat dat allemaal.masr moet kunnen.
De discussies worden meer serieuzer gevierd en dat maakt het misschien wel bedreigender. Want de voor en tegenstanders … Ik kan het niet goed vergelijken maar hoe de inmiddels PKN gemeente waar ik van vroeger behoorde ervoor staat is diep treurig. De vrouwelijke dominee praatte mijn schoonmoeder gewoon allemaal geloofstwijfel aan op haar sterfbed. Ik zat erbij.
En een andere dominee ook een vrouw, hield een mooie preek toen mijn schoonvader overleed. Maar ik wist dat het allemaal fake was. Want ze geloofde de inhoud niet meer. Het waren prachtige woorden zonder inhoud. Laodicea.
En de vrijgemaakte kerk is anders. Maar ik kan niet goed inschatten hoe de weg van de vrouw in het ambt en ook de kwestie van de homofilie bv zich verder zal ontwikkelen.
Maar het gevoel en de angst voor het hellend vlak herken ik zeker. Vanuit de ervaring met de weg v d synodale kerk.
Maar dan oproepen om eruit te gaan… Dat is een kerkscheuring die je niet wilt.
Want een scheuring is heel erg. Al heb je nog zulke goede redenen.
Helaas heb ik ook daar ervaring mee in de gemeente waar ik na mijn jeugd naar toe ging. Achteraf denk ik dat het zó zou ‘moeten’ gaan, dat als ik op Bijbelse gronden ergens vóór ben en de rest van de gemeente/kerk niet, en het eigenlijk niet samen gaat (zoals vrouw in het ambt) dat ik dan vertrek zonder misbaar te maken. Dat gebeurde in ons geval niet en een heel kerkverband werd op de kop gezet.
Je de eenheid dan ook haast niet bewaren. En volgen er scheuringen. Want dan scheurt het steeds verder. 🙁 zo ging het bij ons ook.
En dat hoort drnk ik specifiek bij deze tijd. Niet om het goed te praten maar het een beetje te duiden – ik geloof dat we in de eindtijd leven waar de duivel het extra mooi vindt en extra z’n best doet om verdeeldheid te zaaien in de kerk. Zelfs en juist in een tijd dat hij ook in de wereld zo erg tekeer gaat. Het heeft dezelfde achtergrond.
Laten we ons dan in of buiten de kerk… in Gods gemeente elkaar herkennen en vasthouden. Al kun je niet meer altijd bij elkaar fysiek in hetzelfde gebouw zitten. En weet je soms helemaal niet meer wat je zou moeten dien, welke keus je hebt te maken.
De eenheid is die van de Geest en die ervaar ik met mensen overal. Ook met iemand die zelf graag zou willen preken als vrouw, een goede vriendin. Dus in wezen zit het daar niet in. Maar moeilijk blijft het wel want waarom gaat het zo. De verdeeldheid kan zelfs je gezin binnensluipen.
Eenheid is een uitdaging. Want daaraan zien de mensen in de wereld juist dat ze bij Jezus moeten zijn.
.. opdat de wereld weet …
(Sorry voor mijn lange verhaal maar misschien is Het een steun in alle wirwar)
Gerda
Wat typefoutjes maar nog te volgen hoop ik.
maahtje
Dank je wel, Gerda, voor je uitgebreide reactie. Waar je ook bent/ kerkt, er is pijn, dat merk ik wel. Enne, het is helemaal te volgen hoor!
Gerda ten Brinke
Ik leef met je mee Margé. Maar ik heb ook geen antwoord hierop.
Als kind dacht ik dat iedereen op dezelfde manier in God geloofde.
Met de 10 geboden………de psalmen en gezangen. De versjes uit het boekje Wie zingt mee etc. De mooie Bijbelverhalen ………..
Maar helaas bij het ouder worden bleek alles anders te zijn.
Op de lagere school zongen we vaak in canon Dona Nobis Pacem.
Op Youtube gelijk maar weer even opgezocht, want ik luister vaak naar
Julie Gaulke. Zij zingt dit lied solo maar wel in canon.
DONA NOBIS PACEM!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ik zing mee en voeg er deze kreet aan toe: “In onze huizen, in onze kerken, in onze wereld!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Deo Volente
Groetjes Gerda (Nijverdal)
maahtje
Dank je wel voor je bemoediging!
MeMaree
Mooi (verdrietig) blog heb je geschreven. Ik herken je gevoel. Mijn man en ik hebben op dit moment weinig mogelijkheid om ons erin te verdiepen. En dus is het enige wat we doen nu: dichtbij Jezus leven en alles aan hem voorleggen. Dat houdt ons klein.
maahtje
Dan wens ik jullie sterkte met alles wat op je weg komt!