Zaterdag 22 februari 2003 was een mooie stralende en koude dag. De voorjaarsvakantie begon bijna. We woonden nog in ons vorige huis, dat in het centrum van de stad lag. Shoppen was nog laagdrempeliger dan nu. Mijn favo boekenwinkel bestond ook toen al en ik keek of er leuke boeken waren, of een leuke cd. Ik had een plotselinge koopbehoefte. Ik zag wel een boeiende cd, maar die vond ik wat te droevig, wat te zwaar, al die troostliedjes. Deze bijvoorbeeld:
Ik had helemaal geen zin in troostliedjes. Waarvoor? Binnenkort zouden we opa en oma worden! Dat leek ons spannend en bijzonder! Een nieuwe fase in het leven, om het maar traditioneel te zeggen. Ik had al een truitje en een vestje gebreid. Iets wat ik meestal niet deed, iets geven voordat het kindje geboren werd.
Zaterdagavond laat belde onze zoon op, om te vertellen dat hun baby al wel gestorven was, en nog niet geboren. Die geboorte was de volgende dag, zondag 23 februari. De wereld werd op dat moment heel erg klein. Het duurde lang voordat de wereld weer groter werd voor ons. Die maandag kocht ik alsnog die cd, die ik zaterdag al ongeveer uitgezocht had. Vrijdag 28 februari droegen onze kinderen het kistje met hun dochtertje de kerk in, terwijl deze muziek klonk.
Vandaag is het alweer 12 jaar geleden. De tijd heelt geen wonden, de wonden worden minder diep. Het leven gaat verder, zegt men soms. Je moet wel door en dat lukt ook nog, met vallen en opstaan.
Andere kinderen mochten geboren worden. Iedere keer als er een broertje en tenslotte nog een zusje, geboren werd, hingen dat ene truitje en vestje in de babykamer. Zo mooi! Iedere keer was er enorme dankbaarheid en opluchting, een levend en gezond kindje. En toch…. hoe zou Emma zijn geweest?
YvonneAG
Liefdevolle knuf… Ik denk aan jullie Xx
maahtje
dank je wel!
henk
Hoi Margé,
Fijn dat je dit gevoel zo met je lezers deelt. Ik wens je voor deze dagen heel veel sterkte. Ondanks dat het 12 jaar geleden is zal het iedere keer weer pijn doen.
Tegelijkertijd staan wij nu voor eenzelfde periode als jullie 12 jaar geleden. We hopen binnenkort opa en oma te worden van ons eerste kleinkind. En jouw verhaal maakt ons weer bewust van de kwetsbaarheid van het leven (geboren of ongeboren). Ook weten we ons hierin afhankelijk van onze zorgende hemelse Vader. Vertrouwend op Hem zien we de toekomst tegemoet.
Liefs
maahtje
Dank je wel! En inmiddels opa geworden, proficiat!
Wil van Ooijen
Ik weet het ook nog heel goed. We waren in Oostenrijk met Iris en Wouter. Ze hebben Emma’s naam in de sneeuw geschreven. De begrafenis staat nog vers in ons geheugen. We wisten toen natuurlijk nog niet dat we 9 jaar later onze eigen kleinzoon Tristan moesten begraven. Maar wat mij altijd troost: deze kinderen zijn bij de Heer en hoeven dit leven met al zijn moeiten en verdriet niet meer te gaan. Als je om je heen kijkt en alle ellende ziet denk ik altijd: zij hebben het volmaakt. Al blijven we ze missen in de rij…..
Sterkte voor jullie!
maahtje
dank je wel, Wil. t Was goed om er te zijn, maandagavond!