(oei, mag deze titel nog wel?)
In de afgelopen dagen stond er een discussie in het Nederlands Dagblad, over zorg, indicaties, de noodzaak voor zorg en nog zo wat vragen en opmerkingen. Dinsdag fulmunineerde een zorgverlener tegen het CIZ, en de zorgkantoren. Het CIZ werkt (te) traag, indicaties komen veel te laat binnen, budgetten eveneens. Dat laatste is dan natuurlijk weer erg vervelend voor een zorgverlener, die (te) lang moet wachten op zijn geld. De slotzin luidde: “Wat dat betreft heb ik mijn hoop en verwachting gesteld op de gemeenten. Slechter kan het bijna niet worden”.
Actie roept reactie op. De volgende dag al stond er een nieuw artikel in het ND. Een artikel met kritiek op zorgvragers. (dit verhaal was van de hand van een vrijwillig netwerkcoach mantelzorg). Een van de punten is dat er zoveel gefraudeerd is (geworden, geweest?) met PGBs en dat het daardoor logisch is dat zorgkantoren korten en secuur werken. Het echte probleem is, volgens schrijver, dat er meer zorg verleend zal moeten worden met minder middelen. We worden niet opgeroepen mee te huilen met de wolven in het bos. Een zorgverlener dient ervoor te zorgen dat het medisch dossier zorgvuldig is, en helder en compleet. Volgens schrijver is het onbestaanbaar dat cliënten voor al hun behoeften afhankelijk zijn van betaalde dienstverlening. Dat is de trend. (helaas). Diakonieën zouden veel meer kunnen doen, de professionele zorgverlener zou hier aan bijdrage aan kunnen leveren, al was het alleen maar om het te signaleren. (de meeste tekst uit dit deel heb ik letterlijk uit het ingezonden artikel overgenomen).
Eerlijk gezegd word ik van beide stukken erg moe en verdrietig en ook wel boos. Hoop gesteld op gemeenten? Ik lees dat een groot aantal gemeentes nog geen idee heeft hoe de dossiers van zorgvragers veilig beheerd gaan worden. Werkende weg komen we daar wel achter, is de gedachte. Ik lees regelmatig over de perikelen bij ons bedrijf. Aanbestedingen bij heel veel gemeentes. Dan is er een gemeente die de CV’s van alle werknemers in wil zien, dan lees ik weer dat er op 53 pagina’s een handtekening geplaatst moet worden. (een stempel mag niet). Dan wordt er weer geëist dat alle soorten zorg geleverd moeten worden, dus niet alleen begeleiding. Gemeentes geven aan tot 40% te willen korten op budgetten, veel meer dan wat het rijk oplegt. Zou het echt beter worden?
Bij het bedrijf waar ik werk, is heel veel kennis, over NAH. Kennis die ik, tot nu toe, nog niet erg bij mensen van de WMO ben tegengekomen. Huishoudelijke hulp aanvragen? “Mevrouw, ik zie niets aan u, u kunt uw huishouden best zelf doen”. Iedere week de week doornemen en een planning maken? Och, dat doet u toch gewoon in uw agenda? Of daar kan uw thuishulp toch best bij helpen, als ze er toch is? Of uw mantelzorger kan dat toch ook?
Die kennis over NAH, waar blijft die? Dan maar als vrijwilliger naar mijn klanten gaan? In mijn hart voel ik ervoor, maar dat is nu net wat ‘men’ graag wil. Want dan is het: zie je wel? Betaalde begeleiding is helemaal niet nodig, het gaat zo toch ook goed?
kreditvergleich deutschland
Please keep on with your blog. I printed out all about scheduling and Bible reading from your blog. I only have 6 children, but no family nearby or church as support. You and 2 other lady’s blogs have been helping me raise wonderful children and keep a happier, peaceful house for my hardworking husband to come home to. Please keep up the great ideas and encouragement.[]